Τα βράδυα το κρεβάτι μου γεμίζει

με διάφορα άτομα που δεν τα ξέρω
που με φιλάνε με χείλια σα φίδια
και βολεύονται στην παγωνιά μου
και τα χαράματα τότε που οι ανομολόγητες
οι ενοχές αρχίζουν και μποχάρουν και το φιλί που έπαιρνα όλη νύχτα
βγάνει πλοκάμια κι’απλώνεται μέσα μου
να με σαπίσει
συνειδητοποιώ πως
όλους αυτούς που στο μισοσκόταδο .
της νέας μέρας
τους ικετεύω ψυθιριστά να γυρίσουν πάλι
και να με πάρουν ξανά απ’το χέρι,
να με σεργιανίσουν όπως παιδάκι
σε πλατείες με πολύχρωμα φώτα, όλους αυτούς ουσιαστικά τους έχω απορρίψει. 

people = mice

Χτες λοιπον ειχα μια συζητηση(ο ορος συζητηση ειναι πολυ ευγενικος για να περιγραψει την ολη διαδικασια,εγω το ονομασα ξεκαθαρισμα λογαριασμων και ο συνομιλητης μου ψυχολογικο πολεμο) στην οποια πανω στα νευρα μου αποκαλεσα το αλλο ατομο ποντικι.Ξαφνικα σκαλωσα.Ηταν τουλαχιστον το τριτο ατομο αυτες τις μερες με το οποιο καποτε ημουν κοντα,και χρησιμοποιησα αυτο το χαρακτηρισμο για να δειξω την περιφρονιση μου.Μπορει να ακουγεται κουλο,αλλα για μενα ειναι χειροτερη βρισια απο το μαλακας/πουτανα/καριολης.Αυτες οι χαριτωμενες λεξουλες,δειχνουν θυμο,το να χαρακτηριζεις εναν ανθρωπο ποντικι δειχνει καθαρη περιφρονηση.Οπως παντα ομως,εχω επιχειρηματα.

 Τα ποντικια λοιπον,ειναι χιλιαδες,και μικρα.Οι ανθρωποι τα καταδιωκουν εδω και αιωνες,διοτι καθε αλλο παρα ακακα και χαριτωμενα ειναι.Μπορουν να σου κοψουν κομματια (οπως-τι περιεργο-και οι ανθρωποι,με την μονη διαφορα οτι τα ποντικια δεν παιρνουν τα κομματια σου μαζι τους ουτε τα χρησιμοποιουν εναντιον σου.).Καμια φορα προκαλουν και μεγαλυτερες ζημιες,οπως η πανουκλα.

 Επισης,οπως ειπα και στο ατομο χτες,τα ποντικια οταν το πλοιο βυθιζεται ειναι τα πρωτα που εγκαταλειπουν το πλοιο.(εδω θα σημειωσω οτι θελω τα ποντικια της δικης μου ζωης να πνιγουν στη θαλασσα,μιας και εγκατελειψαν το πλοιο μου οταν βυθιζοταν,ενω χωρις να το ξερουν το εσωσαν γιατι θα βουλιαζε απο το βαρος τοσων πολλων τρωκτικων.)Η ακομα χειροτερα,οταν νιωσουν πως απειλειται η σωματικη ακεραιοτητα τους κρυβονται στη τρυπα τους (Οχι φιλε μου,οταν κανεις κατι θα εχεις και τις συνεπειες των πραξεων σου.Δεν υπαρχει τιποτα στη ζωη που να ειναι μονο καλο/διασκεδαστικο,οποτε βγες απο την τρυπα σου και αντιμετωπισε την γατα,αν εχεις αρχιδια.Γιατι μονο οταν λειπει η γατα,χορευουν τα ποντικια,οποτε μη μου κουνιεσαι.)

(S)he wants revenge

Τιποτα δεν παει καλα.
 Γιατι εκει που πανε ολα καλα,ξαφνικα η ζωη και οι γυρω σου σε γαμανε,αποφασιζοντας να σου κανουν ο,τι χειροτερο μπορουσαν,πραγματικα.
 Και οταν τους ρωτας για χιλιοστη φορα γιατι,μπας και σου απαντησουν και καταλαβεις τι σκατα εχεις κανει και στο ξεπληρωνουν τοσο ασχημα,σου λενε οτι τους πρηζεις απο πανω και πως δεν εχουν κατι αλλο να πουν.
 Τουλαχιστον οποιος στο μελλον θελει να μου γαμησει τη ψυχολογια και να με εκδικηθει τωρα θα ξερει τι να κανει.Fucking with teo's feelings since 2009.Να γιατι με ενοχλει τοσο η γαμημενη περιπτωση,γιατι επαναλαμβανεται.
 Ενω θελω παντα να πιστευω το καλυτερο και να χωνω το κεφαλι μου στην αμμο σαν εκεινα τα συμπαθεστατα ζωακια,τους στρουθοκαμηλους,αυτη τη φορα καθομαι και παρακολουθω σε σλοου μοσιον τον χειροτερο ψυχολογικο πολεμο που μπορω να δεχτω απο το ατομο που θεωρουσα κοντα μου.Τελεια.
 Ασε που οταν σε ρωταει η μανα σου τι εχεις τις τελευταιες μερες κ ολο κλαψουριζεις και τα νευρα σου ειναι χαλια και δεν εχεις τι να απαντησεις κερδιζεις εξτρα ποντους μαλακιας.
 Η ακομα χειροτερα,οταν οι φιλοι σου ειχαν δικαιο εξαρχης και τωρα δεν εχεις καν τα μουτρα να τους κοιταξεις,απλα και μονο γιατι επεμενες οτι δεν θα στο κανει εσενα αυτο,εσυ εισαι ξεχωριστος και τετχοια χαριτωμενα.
  Τελος παντων,τωρα που το εγραψα νιωθω καπως καλυτερα,μεχρι αυριο που παλι κατι θα γινει και θα αρχισω να αντιδρω σαν την ποτιστικη μηχανη του γκαζον,το προβλημα ειναι πως ποτε δεν το συνηθιζα,αλλα τουλαχιστον δικαιολογουμαι ,αφου εχει γινει αυτο που συγκαταλεγω τραγικο.Το μονο ασχημο ειναι οτι αρνουμαι να το παραδεχτω στον εαυτο μου και να αντιδρασω καταλληλα.
 Γαμωτο,ουτε ορεξη να βγω το βραδυ δεν εχω .
 ΟΚ,ΠΟΝΕΣΕ ΑΡΚΕΤΑ,ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ.Δεν ειναι παιχνιδακι,δεν ειναι αστειο κ οπωσδηποτε δεν ειναι σαν τις αλλες περιπτωσεις.

Self hatred

 Ισως.Λεω ισως αν δεν ημουν τοσο σκουπιδι ωστε να κανω αυτα που κοροιδευα στους αλλους,τοτε θα ενιωθα καλυτερα.

 Ισως αν δεν χρησιμοποιουσα τους ανθρωπους γυρω μου σαν σωσιβιες λεμβους για να μην βουλιαξω στον βουρκο που ουτως η αλλως βυθιζομαι,να μπορουσα να λειτουργησω σαν φυσιολογικο ατομο-οσο γινεται δηλαδη.

 Κ ισως,αν το ανθρωπινο ειδος δεν ηταν τοσο μιζερο και εγωιστικο ωστε να κλεινει τις πληγες του αφηνοντας νεες πληγες στους υπολοιπους,να βρισκαμε ολοι τη ζεστασια και την αγαπη που ψαχνουμε τοσο επιμονα απο τη μερα που ερχομαστε σ αυτον τον κοσμο μεχρι τη μερα που τον αφηνουμε,παροτι ολα αυτα ειναι μια ψευδαισθηση.

 Ποιος ειπε οτι δεν μπορουμε να ζουμε με ψευδαισθησεις?Ποιος ειπε οτι η ζωη χωρις ψευδαισθησεις αντεχεται?

Δεν ξερω ποσο καιρο ακομα μπορω να ζησω ετσι
Αυπνες νυχτες,εφιαλτες,ξυπνηματα το αποβραδο
Νοσοκομεια,φωτα που θυμιζουν φθοριο,τοιχοι που ξεφλουδιζουν
Ωρες ατελειωτες σε αιθουσες αναμονης,και καπου μεσα στη νυχτα
κραυγες
"Μανα βοηθησε με.Βοηθηστε με."
Βοηθεια
Ειναι περιεργο πως μυριζουν οι ανθρωποι τωρα πια.
Η μυρωδια τους ειναι γλυκια,αλλα εκεινο το γλυκο που πισω του
ολα εχουν σαπισει βαθυτατα.
Ολη μου η ζωη ενας θαλαμος,αραγε ο θανατος μου πως θα ναι?
Την ωρα που θα ζω?
Τρωω για να ξεσπασω
Γελαω για να ξορκισω τους δικους μου δαιμονες
Ομως δεν ξερω τι θελω να κανω πια,τιποτα δεν εχει νοημα.Εχω πελαγωσει.
Δεν θελω τιποτα ,αλλα δωστα μου ολα.
16 και φορτωμενος με ενα πεπρωμενο απο το οποιο περιμενω πως και πως να ξεφυγω.
Προσπαθω να ξεσπασω,σπαω πραγματα.
Προσπαθω να αγαπαω αλλα τιποτα.
Προσπαθω να σκεφτω,βουρκος.
Προσπαθω,ολα πανε στον βροντο,μενω εκει να κοιταζω
σαστισμενος με γουρλωμενα ματια
Ειναι ειρωνικο και παραλογο
πως ενας ανθρωπος που εχει πονεσει τοσο πολυ,ξερει να σας χτυπαει εκει που πονατε
αμυνες υποθετω
Επαψα να κοιμαμαι ηρεμα τα βραδια,ακομα κ αν δεν κοιμαμαι μονoς μου πια
με βασανιζουν οι ιδιοι εφιαλτες οπως τοτε
Μενω σπιτι γιατι μ ενοχλουν ολα,
το χρωμα τον μαλλιων μου,ο τροπος που αγγιζω το προσωπο μου με τα δαχτυλα μου
μ εβαλαν ολοι να ορκιστω πως δεν θα ξανακανω κακο στον εαυτο μου
αλλα αυτο ειναι το χειροτερο κακο

Δεν σε πιανω πουθενα,ουτε θελω τελικα

Οσοι λενε πως η αγαπη ειναι ικανη για ολα απλα ζουν στον ιδανικο κοσμο στο κεφαλι τους.
Και ξερεις ποσο σ αγαπαω,αλλα μερικα πραγματα τελειωνουν,τιποτα δεν κραταει για παντα.
Ολοι φευγουμε.Ολοι.
Νιωθω πως το τελος ειναι κοντα αλλα αφου ειμαι χαρουμενος δεν με πειραζει ιδιαιτερα.
Ισως και να κανω λαθος.Ισως ομως να ναι απλα που εχουν πεσει οι αμυνες μου.
Μονο μην το κανεις να πονεσει.Σε παρακαλω.

close me up

 Ειναι απιστευτο,το πως ξυπνανε ολα αυτα που εκρυβες μεσα σου καλα τοσο καιρο.Που νομιζες οτι τα ειχες σκοτωσει.Ποτε δεν καταφερες να νικησεις τους δικους σου δαιμονες.Απλα ησυχασες,για μερικα χρονια.
 Εχεις καθε ευκαιρια και προσον για την ευτυχια.Απλα το μονο σου λαθος ειναι πως δεν καταφερες ποτε να αντισταθεις στην ηδονη που σου προσφερει ο πονος.Ηθελες να ζεις στην κολαση,γιατι ο παραδεισος ειναι πιο δυσκολος να τον κρατησεις.Μισεις την σιγουρια,σε τρομαζει το μονιμο,το σταθερο.Ετσι εμαθες να ζεις,και δεν ειναι τοσο περιεργο.
 Αυτοκαταστροφικη.Αυτη ειναι η λεξη που σου ταιριαζει.Λες πως θα παψεις να κανεις κακο στον εαυτο σου.Καθε μερα.Τα ιδια και τα ιδια,ξανα και ξανα και ξανα.Τις πρωτες φορες ηταν υπεροχα,και τωρα προσπαθεις με νυχια και με δοντια να νιωσεις οπως εκεινες τις πρωτες φορες,αλλα δεν γινεται.Δεν ειναι καν ωραιο πια.Κ οταν ειναι ωραιο,ξερεις πως μετα απο λιγο θα υποφερεις ξανα.Ζεις σε μια διαρκη αγωνια.
 Καμια φορα ο πονος σταματαει.Για λιγο.Και κανεις σχεδια για το μελλον,μιας και εφυγε ενα βαρος απο πανω οου.Νιωθεις ελευθερη,νιωθεις καλα,πως μπορεις επιτελους να ζησεις μια φυσιολογικη ζωη.Νομιζεις πως μπορεις παλι να τρεξεις,να αναπνεεις βαθια ,να σε αγκαλιαζουν χωρις να τραβιεσαι και να φωναζεις.Το επομενο πρωι ομως,η αναγκη σου για πονο συνεχιζεται.Παλι πισω,παλι στο μηδεν,παλι κυλιεσαι στη λασπη.
 Αγαπας την μοναξια σου.Θυμωνεις,ουρλιαζεις,δεν θες να δεις κανεναν,θες μονο να γραψεις,να γραψεις,να γραψεις,μονο αυτο σε ηρεμει,πετας πραγματα,σπας αντικειμενα.Διωχνεις τους ανθρωπους απο γυρω σου εκεινη την ωρα γιατι αν δεν φυγουν,θα τους χτυπησεις,θα τους σπασεις με τα λογια σου με την ιδια ευκολια που σπας οτιδηποτε γυαλινο,οτιδηποτε ευθραυστο.Οι φιλοι σου πλεον ειναι τα βιβλια,το φαγητο και ο πονος,αυτος ο πονος που δεν σε αφηνει,χωρις να εξεταζει ωρες και στιγμες
.
 Αναρωτιεσαι γιατι τα πραγματα βγηκαν τοσο εκτος ελεγχου.Πως εσυ,που παντα περναει το δικο σου,δεν μπορεις να επιβληθεις στον ιδιο σου τον εαυτο.Και ρωτας,ξαναρωτας και ξαναρωτας ποτε θα σταματησει το μαρτυριο,γιατι ολοι νομιζουν πως απο σενα εξαρταται να τελειωσει.Ομως οχι.Ποτε δεν ησουν αρκετη δυνατη για να αφησεις οτι σου προσφερει τοση ευχαριστηση.
 Κ ολο ρωτουσες τι θα γινει στο τελος

"Ε λοιπον,η θα τρελαθεις,η θα πεθανεις"

I lost my yellow basket and I wanna die.

Κ ειναι εκεινη η τηλεοραση με τα χιονακια που αφησαμε ανοιχτη

να μας κραταει συντροφια,να μην φοβομαστε μονοι μας

εκεινες οι χωρις νοημα εικονες που κοψαμε στη μεση

ειναι που πρωτη φορα στη ζωη μου που νιωθω να μισω ανθρωπο,δεν ξερεις ποσο με τρομαζει.

Καμια φορα αναρωτιεμαι γιατι δεν βρεθηκε κανεις να μου λεει ιστοριες τα βραδυα που εβλεπα εφιαλτες

και γιατι οταν ξυπνησα χτες τρομαγμενoς δεν νοιαστηκε κανεις να με καθησυχασει.

Ακουω καθε μερα χιλιαδες ερωτευμενους ανθρωπους ,ακουω πως χτυπανε οι καρδιες τους,ακουω το αιμα να κοχλαζει στις φλεβες τους και ζηλευω.

Νιωθω ποσο υποφερουν,ξερω πως ειναι να περνας αχνες γραμμες με
το μολυβι σου πανω στην ζωγραφια του αλλου.

Εκεινοι δεν ξερουν ποσο τυχεροι ειναι μεσα στην ατυχια τους.

Να καταλαβεις μονο ποσο κουραζομαι.Ποσο κουραζομαι να σβηνω αναμνησεις,ονο
ματα και προσωπα.

Αν ενιωθες μονο ποσο δεν μπορω να νιωσω.

Ξερεις,αυτες τις μερες ειμαι πολυ μονος και σκεφτομαι σκιες.Δεν με πειραζει που ειμαι μονος,αληθεια.Δεν ειναι πως συνηθισα τη μοναξια,καθολου.Ουτε καν το σκεφτομαι κ αυτο ειναι ολο

Υπαρχει και ενα ατομο που με κανει να νιωθω πως δεν ειμαι τοσο ερημος.Μου θυμιζει ποιος ημουν.
Με κανει να νιωθω ομορφα,γελαω οταν ειμαστε μαζι.Δεν με προσβαλει ποτε,ουτε προσπαθει να με πληγωσει.Νοιαζεται για μενα,κ ειναι καλο αυτο.
Πρωτη φορα νοιαζεται καποιος ετσι για μενα.Θελει να του ανοιγομαι,οχι ψευτικο ενδιαφερον,μπορει να με κανει να ξεχαστω και να νιωσω καλα με τα παντα γυρω μου.
Προσεχει λεπτομερειες,τα παντα γυρω μου.Οταν ειμαστε μαζι νιωθω ασφαλης

Και δεν θελω να φυγει.Μονο που το σκεφτομαι πεθαινει και το τελευταιο κομματι εαυτου που ειχα μεσα μου.

Αλλα ξερω πως θα γινει κ αυτο,πιθανοτατα πολυ συντομα.Ετσι ειναι οι ανθρωποι.Ενα ωραιο πρωι ,εκει που τους εχεις αναγκη σε παρατανε και σε αφηνουν μονο και αβοηθητο.Δεν περιμενω κατι παραπανω.

Something inside me has died

Υπαρχουν 3 κατηγοριες ανθρωπων:αυτοι που δεν ξερουν πως ειναι μονοι και δεν θα το ανακαλυψουν,αυτοι που ξερουν πως ειναι μονοι και εχουν μαθει να ζουν μ αυτο,και αυτοι που βρισκονται καπου στο μεταιχμιο,και ενω ξερουν πως ειναι μονοι ,κλεινουν τα ματια στην αληθεια,και ψαχνουν περαστικες φιλιες και περαστικες αγκαλιες
Εσυ παντα ηθελες να ανηκεις στη στη 2η κατηγορια,αλλα δυστυχως ανηκες στην τριτη.Γιατι δεν επαψες ποτε να ελπιζεις πως οι ανθρωποι δεν θα παψουν να σε εγκαταλειπουν,οπως εκαναν παντα.Ακομα χειροτερα,πιστευες οτι τουλαχιστον θα ειχαν λιγη αξιοπρεπεια και θα επαυαν να σου λενε ψεματα.

Αρχιδια.

Κ επειδη δεν επαψες ποτε να χεις υψηλες προσδοκιες,μονιμως πληγωνοσουν.Αλλα απεκτησες ανοσια απο καποιο σημειο και μετα.Ηξερες τι θα συμβει στο τελος,αλλα ισως ειχες αναγκη για ανθρωπινη επικοινωνια,ισως δεν μπορουσες να αντεξεις τη μοναξια.Κ ετσι,καθε φορα που εκλαιγε καποιος,η ακομα κ οταν εκλαιγες εσυ,σκεφτοσουν απο μεσα σου οτι σε κανενα 3μηνο θα τα θυμασαι αυτα και θα γελας.Επαψες να δινεις σημασια ακομα και στον πονο.Η οποτε απογοητευοσουν,σκεφτοσουν πως ολα αυτα δεν εχουν καμια σημασια,πως η ζωη ειναι μικρη και μπορει αυριο να σε πατησει αυτοκινητο και να πεθανεις,οποτε πρεπει να προχωρισεις.
Σιγα-σιγα βρηκες τη λυση,σε καθε κομματι που εσπαγε μεσα σου, εβρισκες ενα αλλο να το αντικαταστησεις.Γεμισες ετσι προσωρινους γκομενους,προσωρινους φιλους και δεν εκτιμησες ποτε τα ατομα που προσπαθησαν να σταθουν διπλα σου,γιατι ηξερες οτι καποια στιγμη θα εφευγαν κ αυτα,οποτε απεφυγες να δεθεις μαζι τους.Εβαλες εναν βασικο κανονα στη ζωη σου,να μη νιωσεις ποτε παραπανω πραγματα για οποιονδηποτε απο οσα νιωθει αυτος για σενα,και παροτι καθε φορα δεν τον τηρουσες,σιγα-σιγα βελτιωνοσουν,και πληγωνοσουν καθε φορα και λιγοτερο.Πλεον δεν γεμιζες στεναχωρια,αλλα αγανακτηση.Και ηρθε η μερα που επαψες να νιωθεις,και οτι ειχε απομεινει μεσα σου ηταν ο εγωισμος σου

Hello stranger

Say anything you like to me!You can't hate me more than I hate myself -Noone loves you like me.Noone -You have no idea how worthless you make me feel -I'm so close to saying fuck it and giving up- So much has suffered your heart.How can you still be willing to stay?-Being with you was the only time I've ever been happy-Protect me from what I want-You are being lied to-I love everything about you that hurts-Other people will always let you down-I won't let you close enough to hurt me-Human beings will always betray you-I live in constant fear that some woman might steal you away from me-I was so important to you,then someone better came along-How you hurt yourself on the outside,to kill the thing on the inside-I don't want to say goodbye to people anymore-I could never hurt you like you hurt me-Please don't tell anyone how I live-I remember everyone that leaves-Pain made me change-Nothing good ever stays with me.Absolutely nothing-Your soul is poisoned

with the decadance you suffer every night

"Κ ειναι που τιποτα δεν με κραταει πια σ αυτη τη πολη.Δεν ειναι οτι σταματησα να την αγαπαω.Απλα σταματησα να πιστευω στους ανθρωπους της.Γιατι τελικα,η πλειοψηφια ειναι τα ιδια χαλια.Το ανθρωπινο ειδος τα 3 τελευταια χρονια δεν εχει σταματησει να με απογοητευει ουτε στιγμη."
Θυμοταν ξεκαθαρα οτι πριν 3 μηνες,παλι ειχε κανει αυτη τη συζητηση.Ηταν φθινωπορο,κραταγε ενα red bull στο χερι.Ο καιρος ηταν μουντος,το τοπιο γκριζο,αλλα η λιγοστη πρασιναδα σ εκεινο το πολυαγαπημενο παρκο εκανε καπως καλυτερη την ατμοσφαιρα.
Κοιταζε τα γκριζα σπιτι διπλα της,και ενιωθε οι τοιχοι τους να ερχονται πιο κοντα.Πνιγοταν.Πνιγοταν πολυ.Ενιωθε πικραμενη,και προδομενη απ ολους και ολα.Ηθελε να ξεκινησει μια νεα ζωη,να κανει μια νεα αρχη,να ξεχασει οτι δυσαρεστο της ειχε συμβει,να παψει να κανει κακο στον εαυτο της.
Η φιλη της,η Κ.την κοιτουσε μια με κατανοηση,μια με απορια.Παλι καλα που ηταν αρκετα εξυπνη κοπελα,ωστε να καταλαβει τι εννοουσε,ομως δεν τα ειχε ζησει.Ακομα θυμοταν το βλεμμα της παρολαυτα.
Υστερα απο τρεις μηνες,ενιωσε παλι πως πνιγεται.Αυτη τη φορα,τα ατομα γυρω της ειχαν συμπεριφερθει οπως ακριβως περιμενε-μετρια.Ουτε ασχημα,ουτε πολυ ομορφα.Τουλαχιστον αυτος ηταν ακομα εκει,δεν την αφησε ουτε λεπτο,οτι κ αν γινοταν.Κ ας μην τους καταλαβαινε κανεις.
Εκεινος ηταν ενταξει απεναντι της,παντα κοντα της,κ αυτη σαν ανταλαγμα τον αγαπουσε με εναν αρρωστημενο τροπο,που ουτε εκεινη δεν καταλαβαινε.
Απλα ηθελε να ναι καλα και τιποτα αλλο,αλλα αυτες οι εκρηξεις θυμου της ....
Ομως αυτη ηταν ετοιμη να ανοιξει τα φτερα της.Το μελλον της ανοιγοταν μπροστα της,οι δρομοι ηταν ανοιχτοι και τα σκυλια δεμενα που λεει και ο λαος.Ειχε ονειρα,και τα εβλεπε ενα ενα να πραγματοποιουνται,ηταν τοσο νεα ,ηταν σαν να της χαριζαν τον κοσμο ,να της τον εδιναν στα χερια,να της ελεγαν παιξε,ειναι γυαλιστερος και πολυχρωμος,απλα προσεχε μην τον σπασεις,ειναι ευθραυστος
Ισως να ειχαν δικιο οι δικοι της,σκεφτοταν.Ισως να πρεπε να φυγει μονιμα πλεον απο αυτη τη χωρα.Κατα βαθος ομως,καπου μεσα της φοβοταν.Φοβοταν το αγνωστο.Δεν της αρεσαν οι αλλαγες,καποτε ειχε βολευτει στη ζωη της,ομως τωρα ηθελε να κανει μια νεα αρχη,το ηθελε τοσο πολυ.
Θα πηγαινε σε καποια αλλη χωρα,δεν θα μιλουσε σχεδον σε κανεναν και θα δουλευε σκληρα για να πετυχει αυτα που ηθελε.Αυτο ηταν το σχεδιο της.

επρεπε να φυγει.πνιγοταν.επρεπε να φυγει.

Υπάρχουν αμαρτίες που η ανάμνηση τους είναι πιο γοητευτική απο ότι η ίδια η πράξη

Το στομαχι μου ειναι κομπος και νομιζω πως θελω να ξερασω.

Μακαρι να ειχα τη δυναμη να αντιμετωπισω την αρχη του τελους,μακαρι.

Ολοι πισω στις ζωες μας οπως ηταν παλια,εγω στη δικη μου και εσυ στην δικη σου.

Παντα περιμενα πολυ λιγοτερα απο οσα μου εδιναν,μου εδωσαν περισσοτερα και τωρα μου τα αρπαζουν απο τα χερια.

Φοβαμαι να τα αποχαιρετησω.Ηταν ο μικρος μου γυαλιστερος και πολυχρωμος κοσμος.Και τωρα παει,πεθανε.Ξεψυχησε.

Ω Θεε μου.Δεν αντεχω πια.

Αν περισσέψαν όνειρά μου σκιά μου, χρέωσέ τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου

Τι ειναι χειροτερο?
Να ζεις στη σιωπη?
η στους ηχους της φωτιας ενω κατατρωει τα παντα?

Ποσο καιρο περασαμε στη σιωπη ομως?
Φευγω σιωπηλα,οπως ηρθα,οπως ηρθες,οπως ηρθαν και εφυγαν ολοι
Αν ποτε θελησεις,φωναξε κ εγω θα ακουσω

Την φωτια δεν μπορεσαμε ποτε να τη σταματησουμε
Θα ειναι παντα το ιδιο καταστροφικη,επικινδυνη,απληστη,λαιμαργη
Θα φουντωνει παντα με την ιδια ενταση
Θα σε καιει προκαλωντας παντα τον ιδιο πονο
Θα κανει παντα σταχτη οτι εχτισες με κοπο


Ομως,δεν σε σκοτωνει,οπως η σιωπη.....

"Ειμαι μια μικρη μαιμου και τον παιρνω που και που"

Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,παψαμε να κυνηγαμε τον ερωτα και την αγαπη
 Τους αγνοησαμε,και ψαξαμε one night stands και πιπες στις τουαλετες καποιου βρωμικου μπαρ.
 Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,παψαμε να κοβομαστε γιατι η επιβιωση ειναι το ταλεντο του ισχυρου
 Κ ισχυρος ειναι αυτος που ξερει να κρυβει πιο καλα τον πονο του.Ετσι το ριξαμε στο τσιγαρο.
 Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,εγκαταλειψαμε αυτους που νοιαζονταν για μας
 που ειχαν να μας δωσουν πολλα και να μας μαθουν τι σημαινει καλοσυνη
 επειδη προτιμησαμε τον πονο και τη συνηθεια
 Δειλοι,να τι ειμαστε σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους.
 Γ αυτο καθε Σαββατο κρυβομαστε πισω απο ατελειωτα ξενυχτια,χανγκοβερς και προκλητικα ρουχα
 Και κανεις δεν χτυπαει τη πορτα μας πια να μπει,απλα μπουκαρει μεσα.
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,θελοντας και μη μαθαινεις να ζεις στους δρομους
 μαθαινεις να τους αγαπας παροτι ανα πασα στιγμη κινδυνευεις.
 Οι μπατσοι ειναι παντου,αλλα ο ερωτας δεν μας κανει αορατους πια,γιατι παψαμε να πιστευουμε σ αυτον.
 Μας αρεσει η βροχη γιατι κρυβουμε τα προσωπα μας,κατω απο τον ηλιο ειμαστε ολοι γυμνοι και εκτεθειμενοι.
 Κραταμε τα αστεια μας για να τα θυμομαστε τις μερες που ειμαστε θλιμμενοι και περιμενουμε να μας σωσουν
 οχι οι ανθρωποι,αλλα τα πεφταστερια και τα οι στιχοι που ειναι γραμμενοι στα πιο απομονωμενα μερη της καβαλας
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,καθε μερα ξυπναμε με τον φοβο μηπως χασουμε αυτους που νοιαζομαστε και φτιαχνουμε ιστοριες μεσα στο κεφαλι μας μονο για να περασει η μερα.
Στο σχολειο,στο δρομο,γραφουμεγραφουμεγραφουμε ,για να εχουμε καπου να μιλαμε
και πιανουμε κουβεντες σε πλατειες με τις γνωστες φατσες των ντιλεραδων
 γυρω απο φωτιες με φυλακισμενους,αστεγους και πορνες
γιατι οποτε μιλαμε με τους υπολοιπους ανθρωπους,τρωμε γροθιες μεσα μας.
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,μειναμε μονοι μας.

Κυριακες.

 Νιωθω μια μικρη λυπη βεβαια,να χαραμιζομαι σε ασημαντους ερωτες,ερωτες του μετρο και του ηλεκτρικου,σκεψεις και πραξεις του 5ωρου,αλλα δεν γαμιεται.Ολοι αυτοι οι ηλιθιοι που ενδομυχα ζηλευω,οι οποιοι ισχυριζονται οτι εχουν βρει τον ερωτα της ζωης τους,μου προκαλουν μια ριγη στη σκεψη οτιδηποτε μονιμου και ηρεμου.
 Εχω την εντυπωση,πως πλεον με χαρακτηριζει μια απαθεια,μια ελλειψη ενδιαφεροντος για...ε λοιπον,τα παντα.Εγιναν πολλα καλα,και πολλα κακα ταυτοχρονα το τελευταιο διαστημα,και το μονο που εκανα ηταν να αδιαφορω.
 Χρειαζομαι ενα καφε.Για να ξυπνησω.Εναν καλο καφε.Οχι σαν το φλιτζανακι που ηπια πριν
 Σκεφτηκα κατι πολυ απλο και συνθετο παραλληλα.Δες την αλφαβητο,ενταξει?Τα γραμματα,σχηματιζουν λεξεις.Οι λεξεις βγαζουν νοημα.Ομως το αλφα,εμεις το καναμε αλφα.θα μπορουσε να προφερεται οπως το καπα.Και η λεξη μηλο,εμεις της δωσαμε νοημα.Θα μπορουσε να σημαινει τραπεζι.Και να λεμε μην ακουμπας τα ποδια σου στο μηλο.
 Το ιδιο ειναι και με τους ανθρωπους.Ειναι τρομακτικο το πως με μερικους τη μια μερα ειμαστε αγνωστοι.Και περναει λιγος καιρος και τους αφηνουμε να μπουνε μεσα στη ψυχη μας,στο μυαλο μας,να ξερουν τις σκεψεις μας.Ενας αγνωστος μπορει να μας κανει κουρελι.Δεν παυει να ειναι ποτε αγνωστος,γιατι ποτε δεν ξερεις πραγματικα τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να νιωσεις τον πονο τους,δεν μπορεις να νιωσεις τον δικο μου πονο,γιατι ο πονος ειναι εγωιστικος και παροντικος,σε καιει,σε τσακιζει αλλα οταν περναει σου αφηνει μονο την αναμνηση.
.
 ΥΓ..Γιατι να ξερεις,εσυ με τσακισες.Οχι ο αλλος,ο αλλος,ο "σιχαμενος" με τσακιζε 9 μηνες με τον δικο του τροπο,επειδη ηταν καθαρμα και το ηξερα απο την αρχη,ηταν επιλογη μου.Απο εσενα,δεν περιμενα τιποτα τετοιο.
 Κ οχι για κανενα αλλο λογο,ισως τελικα ποτε δεν καταλαβες ποιος ειμαι.Τωρα που το σκεφτομαι,ουτε εγω καταλαβα εσενα.Κ ας λεγαμε το κλασσικο"μονο εσυ με καταλαβες,μονο με εσενα νιωθω ετσι",που τωρα λες πως δεν ισχυει.


 Α,οχι.δεν θα το αφησω εδω.

 Καθε μερα,δεν ειναι μια ωραια μερα.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ,η στην καλυτερη περιπτωση,βαρετη και μετρια.απλα δεν το εχεις ζησει.Και αν θες να ξερεις,μπορει να ειμαι ενας σωρος απο σκουπιδια,αλλα χαιρομαι,γιατι τουλαχιστον,πρωτου πεσω στη χωματερη,ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΤΙ.Μπορει το μυαλο μου να ειναι αρρωστο,μπορει το σωμα μου να ειναι βρωμικο και σημαδεμενο και η ψυχη μου να σαπιζει,μπορει οπως ελεγες να υποφερω,αλλα τουλαχιστον ποτε δεν φοβηθηκα να ζησω.
 Και εγω,ειδα δυο πινακες.Αυτον με τη θαλασσα,και αυτον με τις νεραιδες.Στον πρωτο,με επιασε εκεινη η τυπισσα που κοροιδευαμε μαζι και ξαφνικα ειναι ειναι τοσο γαματη,και ειπε με το ηλιθιο ψευτικο υφακι που με αηδιαζει "Αχ,μα πως μπορει να ζωγραφιζει τοση ομορφια χωρις να υπαρχει".Και εγω της ειπα πως υπαρχει τοση ομορφια.Εχω δει τη θαλασσα στις 7 το πρωι,εχω δει την ανατολη του ηλιου και την αντανακλαση του φωτος του στη θαλασσα το ξημερωμα,κ εχω νιωσει το κρυο να μου τρυπα το δερμα σαν χιλιαδες μικρες βελονες.

 Εγω ομως,ειδα την ομορφια γιατι ξενυχτισα το προηγουμενο βραδυ.Περασα ωρες στο σκοταδι,για να ξημερωσει πραγματικα.Και το ξερω πως καποια μερα,οπως εκεινο το πρωι,πραγματικα θα ξημερωσω κ εγω.

Tο μονο που εχουμε,ειναι ο εαυτος μας.Και το μονο που μπορουμε να κανουμε,ειναι να πιστευουμε σ αυτον.Η τουλαχιστον,να ελπιζουμε.

Αηδια.Πραγματικη αηδια.Τιποτα δεν αλλαξε,ολα χειροτερα πηγαν.Σε μισω,σε μισω,σας μισω,μας μισω,ολοι καναμε λαθη,ολοι παιξαμε λαθος,λαθος επιλογες,ολα λαθος.

Ισως τελικα,πρεπει να παρω την κατασταση στα χερια μου.Δεν νιωθω ετοιμος,ποτε δεν ενιωσα.Δεν εκτιμησα οσα κερδισα,κοιταζα παντα τα στραβα και τωρα...τωρα κοιταω πισω μου με νοσταλγια.Τα παλια γινονται νεα και τα νεα παλια,η κατασταση μενει στασιμη και εγω ειμαι παντα στο σημειο μηδεν.Αγχος,λυπη,χαρα,αγχος,λυπη,χαρα,αγχος,λυπη,χαρα και ενας Τεο καπου εκει να τρελαινεται.

the kid from 9th street

Δεν συμπαθω ευκολα,μα αυτο το παιδι ειναι τοσο...τερμα ουαου.

stressed,depressed,but well dressed.

No.

No one will ever save you, no kisses are too deep
No cross will give you answers, or satisfy your needs
No faith will give you pleasure, that takes away the pain
But hate will give you meaning, and make you feel again