Τα παιδιά στο σκοτάδι.

Ρωτάς γιατί. Και πώς. Και δηλαδή τι.
Και περιμένεις στ' αλήθεια να σου πω. Και το περιμένω κι εγώ.
Δε θέλεις να ξέρεις.
Δεν ξέρω.
Έτσι.
Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είμαστε εμείς.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα γελάμε και πάντα θα κλαίμε.
Πάντα θα κοιτάζουμε με σβησμένα μάτια, εικόνες μουτζουρωμένες από μάσκαρα ανακατεμένη με μπογιά.
Θα αγαπούμε, θα μισούμε· θα το κρατάμε για εμάς, για εμάς και τα φαγωμένα μολύβια μας.
Θα ερωτευόμαστε ιδέες· δε θα ξέρουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους.
Θα ακούμε μελωδίες από σπασμένα βιολιά και θα φτιάχνουμε με τη φαντασία ιστορίες, θα πλάθουμε σενάρια -κάποια μέρα, ίσως ανεβούμε στο σανίδι και τα παίξουμε, πού ξέρεις;
Θα αγκαλιάζουμε μαξιλάρια και θα φιλάμε τα χέρια μας.
Θα μιλάμε με τρεμουλιαστή φωνή κάτω από τις οργισμένες κραυγές.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα παίζουμε με τα αίματα.
Πάντα θα κρυφογελάμε με ηλίθια αστεία.
Θα χορεύουμε σε ρυθμούς βαλς και θα λικνιζόμαστε σαν από άλλη εποχή παρμένοι, εποχή πιο παλιά, πιο αθώα, πιο γλυκιά.
Θα τρέχουμε σε δρόμους άδειους από αυτοκίνητα· προορισμός: κενό.
Για εμάς πάντα τα τραγούδια θα σβήνουν καθώς πλησιάζουμε.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα λέμε νωρίς καληνύχτ· κι ύστερα, νωρίς, θα φεύγουμε.

Έτσι είμαστε εμείς.
Μη με ρωτάς. Και μην αναρωτιέσαι.
Πάντα έτσι θα είμαστε εμείς.
Αλήτικες ψυχές, να βαδίζουν χωρίς φώτα πλάι στις σπασμένες μπάρες.
Αποτσίγαρα και καρφιά από μετάξι.
Μη φοβάσαι· έχουμε όλοι μας φτερά.
Πάψε να ρωτάς μονάχα. Μη με ρωτάς και μην αναρωτιέσαι,έτσι είμαστε εμείς.