Μου λείπεις...

Και τι γίνεται όταν συναισθήματα που για καιρό πάλευες να θάψεις βγαίνουν –ξανά- στην επιφάνεια; Τι γίνεται όταν απλά δεν μπορείς να ξεχάσεις; Δεν μπορείς να ξεχαστείς…
Τι γίνεται όταν το μόνο που  ζητάς είναι ένα βλέμμα; Ένα βλέμμα αποκλειστικά δικό σου που θα σου χαρίσει μερικές στιγμές απόλυτης θαλπωρής; Ένα βλέμμα ικανό να ζεστάνει πέρα για πέρα την παγωμένη ψυχή σου. Ένα βλέμμα ικανό να προστατέψει κάθε πληγή. Ένα βλέμμα ικανό να διώξει κάθε φόβο. Ένα βλέμμα ικανό να σου χαρίσει τον ουρανό ολάκερο…
Τι γίνεται όταν το μυαλό σου αρνείται πεισματικά να διαγράψει κάποιες στιγμές; Εκείνες τις στιγμές.
Τι γίνεται όταν νόμιζες πως με την απουσία, όλα θα «είναι καλύτερα»;
Τι γίνεται όταν –ακόμα και τώρα- δεν μπορείς να απαντήσεις σε αυτό το «γιατί» που  βουίζει μέσα σου; Όταν ποτέ δεν κατάλαβες γιατί απλά σου «απαγορεύτηκε»;
Τι γίνεται όταν φοβάσαι πως ο έρωτας μοιάζει με ένα συναίσθημα σαν κι αυτό;
Τι γίνεται όταν θέλεις τόσο απεγνωσμένα να μιλήσεις; Να το μοιραστείς γιατί απλά είναι τόσο βαρύ για να το  κουβαλάς μόνος…
Τι γίνεται όταν «σου λείπει», μα ξέρεις πως ποτέ, ποτέ…

Μου έχεις λείψει. Μου λέιπεις.
Μου λείπει η καθημερινότητά σου. Μου λείπει το αυτάρεσκο χαμόγελό σου. Μου λείπουν τα μάτια σου. Μου λείπει ο εαυτός μου κάθε φορά που με κοιτούσες.
Μου λείπεις.
Καληνύχτα.