THAT

.

                                καπως ετσι...τα νευρα μου.

Truth is...

Ένας ελεύθερα μόνος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τον άλλο. Γιατί δεν τον φοβάται, δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν τον χρησιμοποιεί, δεν τον απομυζά

Σου εύχομαι...

Σου εύχομαι να βρεις αυτά που σου χρωστώ
κι όλα αυτά που νοσταλγείς και ας χάνεις το σωστό
Σου εύχομαι να δεις τοπία μαγικά
σε καρδιές που θ΄απορείς πώς αγγίξαν την χαρά
Εύχομαι να τα ποθείς στ΄αστέρια να χαθείς
και ν΄αγγίξεις το βυθό που δεν μπόρεσα να βρω

Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
από σένα να ξεφύγω πριν σε μισήσω δυνατά
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
αναμνήσεις πια τυλίγω και σου αφήνω τα καλά

Σου εύχομαι να βρεις αυτά που μου χρωστάς
κι απ΄τον κόσμο αυτό να βγεις το θυμό να ξεγελάς
Σου εύχομαι να ζεις την κάθε σου στιγμή
κι αν μπορείς ν΄αντισταθείς απ΄του χρόνου τη ρωγμή
Εύχομαι να ονειρευτείς τους φόβους σου να δεις
και να σβήσεις το κενό που μας χώριζε στα δυο
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
από σένα να ξεφύγω πριν σε μισήσω δυνατά
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
αναμνήσεις πια τυλίγω και σου αφήνω τα καλά

Every touch is sacred when they leave the room.f I have to switch the lights off, I wanna switch them off with you.

 Τσιγαρα δεν ειχα,η κοκα κολα τελειωσε,ηθελα τοσο πολυ να παω τουαλετα αλλα βαριομουν να σηκωθω.
 Μετα απο ολιγολεπτο ψαξιμο βρηκα ενα κουτακι κοκα κολα χωμενο πισω απο διαφορα τροφιμα στο ψυγειο.Δεν ηξερα ακριβως αν την ηθελα,ομως σε ενιωθα να ξενυχτας μαζι μου.Κατι σαν σιωπηλη συμπαρασταση στο αδιακοπο βουητο στο κεφαλι μου.

 Ξερω ποσο θα πονεσει,το ξερω γαμωτο,ομως δεν μπορω να αντισταθω στα παθη μου,δεν μπορω,δεν μπορω,απλα δεν μπορω.Δεν ξερω πλεον αν ειναι παθος η απλα εγωισμος.Ξερω πως πρεπει.Ξερω πως δεν μπορω να μεινω με το "τι θα γινει αν". Δεν φταιω εγω.Νιωθω πως χανω το μυαλο μου.Ακομα και τωρα δυσκολευομαι να κατανοησω τι γραφω.Γραφω ασυναρτησιες.Τουλαχιστον δεν νιωθω τοσο πια.Ομως με λιγες σου λεξεις,μου προκαλεις γαληνη.Βεβαια,συχνα με αηδιαζεις.Κι ισως να μην ξερεις,πως καθε λεπτο,εχω το γαμημενο το βρωμονομα σου στο στομα μου να κλωθογυριζει.Ολο αυτο το συνοθηλευμα απο σκεψεις και δειγματα αισθηματων,ομως ευτυχως δεν νιωθω σχεδον τιποτα δυνατο.Ακομα...

  Αραγε θελει μαγκια να αφεθεις σε κατι που θα σε πονεσει?Η απλα ηλιθιοτητα?
 Ο πονος ειναι ανθρωπινος,η μηπως τελικα ειναι για τους αδυναμους?
 Υπαρχουν ανθρωποι που οντως δεν εχουν συναισθηματα?

 Επιπλεον,αυτες οι βρωμικες ηδονες που δοκιμαζουμε ολοι μαζι ,μα θελω να νιωσω ζωντανoς,γελαω με το ποσο μπουρδελο εχουμε γινει μεταξυ μας ολοι,και φταιω εγω,μονο εγω,εγω τα ξεκινησα ολα,μεχρι και στα στανταρ ζευγαρια εγω κανω κονε,νιωθω σαν σεναριογραφος σε δραμα.

 Μονο εμενα,ετσι δεν ειναι?Μονο εμενα.Μονο εγω καταφερνω και βγαζω αυτο το κατι στους κακους ανθρωπους,διοτι ακροβατω μεταξυ βρωμιας και λυτρωσης.Γ αυτο και αφηνω το στιγμα μου.Γ αυτο και η αληθεια,αν ειναι αληθεια.

πυροτεχνηματα

Ξερεις πως ειναι τωρα..Παθιαζεσαι παρα πολυ με κατι,σε ενθουσιαζει,χαιρεσαι...Αποκτας μερα με τη μερα ,λεπτο με το λεπτο ολο και πιο πολλη ορεξη και χαρα.Οι ελπιδες σου αποκτανε θεμελια και στεριωνουν και εσυ μενεις εκει και περιμεεεεεενεις.Περιμεεεεεεεεεεενεις.περιμενεις κ αλλο κ αλλο κ αλλο
Ωσπου μια μερα ξυπνας και αποφασιζεις πως μια ζωη θα εισαι στην αναμονη και θα περιμενεις γιατι τιποτα δεν προκειται να συμβει.Τιποτα δεν θα αλλαξει και ας το θες τοσο,και ξαφνικα τα πυροτεχνηματα σταματανε να σκανε,ο ουρανος ξαναγινεται μαυρος και εσυ μενεις στην σιωπη.Να υποφερεις απο την απορια και τον πονο και να αναρωτιεσαι γιατι τοσο καιρο εθελοτυφλουσες...




Πυροτεχνημα ησουν κ εσκασες

Χαιρεσαι μ*λακα?

Ειμαι συναισθηματικα φορτισμενος και θα γραψω ενα σωρο μαλακιες αλλα δεν με ενδιαφερει,εχω τοσα νευρα που καπου πρεπει να ξεσπασω.
Νευρα....Το μονο που μπορω να νιωσω τον τελευταιο καιρο...Πλεον ειμαι ενας εντελως κενος ανθρωπος,δεν εχω ονειρα,ελπιδες,εχω σκοτωσει τις αναμνησεις μου,δεν κλαιω,δεν γελαω,ειμαιενα αδειο κουφαρι...
Χαιρεστε μαλακες?
Χαρηκατε που με κανατε σαν και σας?
Χαιρεστε που καθε μερα μου ειναι ιδια με την προηγουμενη και δεν διαφερει σε τιποτα με την επομενη?
Χαιρεστε που εχω καταντησει να λυπαμαι τον εαυτο μου?
Χαιρεστε που ειμαι ερμαιο των ενστικτων μου?
Χαιρεστε που περασα ΤΟΣΟ δυσκολα τα 2.5 τελευταια χρονια?
Χαιρεστε που ΟΛΟΙ,ενας προς εναν,μια προς μια ,με πληγωσατε,ο καθενας με τον τροπο του?
Χαιρεστε που μεσα μου εχω γινει πετρα,σκληρος και τιποτα πλεον δεν μου κανει αισθηση?
Χαιρεστε που επαψα να ειμαι εγω?
Ελπιζω να χαιρεστε ΠΟΛΥ,γιατι ερχεται και η δικη σας η σειρα,και στην κατασταση που βρισκομαι και με φερατε,δεν θα δειξω οικτο.
Ξερετε εσεις ;)

Homophobia is gay.

Εχω βιωσει λοιπον την ομοφοβια με τα ματια μου.Εχω δει μαλακες καγκουρες,αλλα και ατομα απο αλλες υποκουλτουρες να ασκουν λεκτικη και σωματικη βια σε φιλους μου,μονο και μονο επειδη ειναι "αδερφες".Εχω ακουσει το καθε πουτανακι που του χει καει ο εγκεφαλος απο τη ντεκαπαζ να λεει"ας τον μαζεψει καποιος τον γκει,πως κουνιεται ετσι"οταν εκεινη κουνιεται χειροτερα απο μαουνα σε θαλασσοταραχη.Επειδη ισως το κειμενο που ακολουθει να φανει πολυ γλυκο και φιλελευθερο,ειπα να το εμπλουτισω με προσωπικα στοιχεια ωστε να γινει ακριβως αυτο που κραταω μεσα μου 5 χρονια τωρα,εχοντας βιωσει τετοιες καταστασεις,εχοντας δει και δεχτει τοσο ρατσισμο Με μια λεξη ,να το γεμισω οργη,θυμο και,γιατι οχι,μισος.

 ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ ΣΤΡΕΙΤ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΝΑ ΚΑΡΚΙΝΙΑΣΕΤΕ ΡΕ.Ελπιζω να κανετε πολλα παιδακια και να βγουν "ΚΟΥΝΙΣΤΕΣ,ΠΟΥΣΤΑΡΕΣ,ΑΔΕΡΦΕΣ" ΚΑΙ "ΝΤΑΛΙΚΕΡΙΔΕΣ,ΤΡΙΧΩΤΕΣ ΛΕΣΒΙΕΣ",να τα τραμπουκιζουν καθε μερα στο δρομο οπως ΚΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ,να δειτε τη γλυκα.Ανετα ομως θα τα τραμπουκιζετε,κακοποιειτε εσεις,οποτε ευχομαι τα ιδια τα παιδια σας ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ,και να ψοφησετε ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΙ.
Ποσο φασιστικο,βλακωδες και ανωριμο ειναι να απαγορευεις στον αλλον να ερωτευτει,να χαρει,να κανει οτι κανεις εσυ,απλα και μονο γιατι η βλαχοοικογενεια σου στη στρουγκα σε μεγαλωσε με τετοιες αντιληψεις.ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ,ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

 Και γιατι να μην παντρευονται οι ομοφυλοφιλοι μεταξυ τους και να υιοθετησουν παιδι?Ενα παιδακι για να μεγαλωσει χρειαζεται αγαπη.Μην ακουσω κανεναν να λεει την κλασσικη πιπα "πως θα αντιμετωπισει η κοινωνια ενα παιδακι που προερχεται απο τετοιους γονεις".ΕΣΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙΣ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΚΑΤΟΒΛΑΧΕ,ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΣ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ωστε σε 5 χρονια να μην ακουγεται "το παιδι του πουστη".

"Η ομοφυλοφιλια ειναι αφυσικη"Κατ'αρχας ρε τουβλο,πως,πως τολμας να το υποστηριζεις αυτο οταν οι περισσοτερες ρατσες ζωων ζευγαρωνουν "αφυσικα"?Και πως τολμας στον 21ο αιωνα να λες οτι ο σκοπος της σεξουαλικης επαφης ειναι η γονιμοποιηση,οταν γαμας διαφορετικη γκομενα καθε βραδυ με προφυλαξη η χωρις,και το πιο ειρωνικο ,ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟ??Οταν κανεις παρτουζες?Οταν χωνεις δονητες στη γκομενα?

Σε μια χωρα που κοντευει να διαλυθει απο την κριση,οπου τα παιδακια σερνονται στα σχολεια απο την πεινα,οπου το συστημα καταρεει,τα νοσοκομεια δεν εχουν καν φαρμακα για τους καρκινοπαθεις,οι πολιτικοι μας ασκουν σωματικη και λεκτικη βια ο ενας στον αλλον,ειναι λυπηρο να ασχολουμαστε με το τι κανει ο καθενας στο κρεβατι του.

 Ακουω καθημερινα αυτοαποκαλουμενους ανδρες(απ αυτους που σκανε 20-20 να πλακωσουν εναν) να λενε οτι η εικονα ενος γκει ζευγαριου "τους χαλαει την αισθητικη και θα επηρεασει αρνητικα το παιδι τους",οταν οι ιδιοι ειναι λανθασμενα πρωτυπα ψευτοανδρισμου και βαρβατιλας,οταν οι ιδιοι θα φερουν το παιδι τους σε μια κοινωνια κατεστραμενη απο καθε αποψη.Εγω ρε τραμπουκε δεν θελω να βλεπει το παιδι μου τον καθε αρχιδομαγκα να φασωνει μια πατσαβουρα καγκουρισσα σαν το τσολι σου,ΜΟΥ ΓΑΜΑΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.ΕΓΩ ΕΧΩ,ΕΣΥ ΟΧΙ.


 Αλλα βεβαια,ετσι ειμαστε εμεις οι Ελληναρες,αντι να κοιταξουμε τη δικη μας ζωη και τις δυσκολιες της,βρισκουμε σαφως προτιμοτερο να κρινουμε τους αλλους,ακομα κ αν αυτο δεν προκειται ποτε να παει εμας μπροστα,αφου δεν κοιταμε τα χαλια μας.

Forever friends (L)(L)(L)

Κουνια που με κουναγε.Στην κυριολεξια.
(τωρα που το σκεφτομαι,ισως απο εκει μου εμεινε η φοβια για τις λεξεις σ αγαπαω και για παντα.Γαμημενα κωλοπαιδα.)
Μεγαλωνοντας συνειδητοποιησα οτι οι φιλοι ειναι ανθρωποι,και καθολου ιδανικοι οπως τους ειχα στο μυαλο μου.Βεβαια ,ανθρωποι ειμαστε ολοι μας και λαθη κανουμε.Αναρωτιεμαι ομως γιατι τα δικα μου λαθη περιοριζονται σε θαψιμο,και οχι πουστιες.(ναι,εχω κανει μια φορα πουστια σε φιλο,αλλα ηταν πειμπακ για οσα μου εχει κανει και καλα να παθει,πραγματικα το αξιζε-ακομα κ αν δεν το κανα επιτηδες και το θεωρω πουστια μονο και μονο γιατι δεν το μετανιωσα.Παντως οταν ο αλλος σε συγχωρει 4049004 φορες,δεν ειναι μαλακας.Απλα καλος ανθρωπος.Εσυ φταις ,που σαι μουνοπανο.)
Και για το θαψιμο,οτι εχω πει το εχω πει και μπροστα τους.Μονο δυο φιλες μου δεν εχω θαψει ποτε,και αυτο γιατι με αντιμετωπιζαν με μπεσα.(Ν.Ε.)
Συνεχιζω λοιπον.Απλα με τον καιρο καταλαβα πως μερικα πραγματα ειναι μεσα στην ανθρωπινη φυση.Πως μπορει οι φιλοι σου να ναι γαματοι,να ναι εκει για σενα στα δυσκολα,αλλα να εχουν ενα σωρο αλλα ελαττωματα.
Αναρωτιεμαι λοιπον πως ατομα με τα οποια εχουμε περασει τοσα μαζι μπορεσαν ετσι ευκολα να διαγραψουν τα αισθηματα τους για μενα(και δεν μιλαω για γκομενους τωρα,γκετ σιριους).Πως εβαλαν τα δικα τους κομπλεξ και ανασφαλειες πανω απο μας.Και δεν ειναι οτι εγινε μια φορα και τελος,γιατι εγω παντα συγχωρω.Ισως να μαι μαλακας,ισως να μαι κοροιδο,ισως απλα να πιστευω πως μερικα πραγματα δεν μπορεις να τα ελεγχεις διαρκως.ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙ 3,4,5,6 ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΟΥΣΤΙΕΣ,ΘΕΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΛΟΥΚΩΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΠΑΚΙ.

οχι βρε,δεν βγαζω καθολου αχτι.

Απλα εγω δεν αποπειραθηκα ποτε να πληγωσω κανεναν σας ρε καθυστερια για να νιωσω εγω καλα.Κ αν το εκανα αθελα μου,ειχα τα αρχιδια να ζητησω συγγνωμη και να μην το ξανακανω.Δεν καταλαβαινω λοιπον,πως γινεται να ζηλευετε τους φιλους σας.Πως γινεται οταν ανοιγεστε να τους λετε παπαριες του τυπου παντα εσενα προσεχαν πρωτο.Πως γινεται να πρσπαθειτε να τους παρετε οτι ποθουν γιατι ειστε μαλακισμενα με ψυχολογικα και ανασφαλιες και θελετε να νιωσετε πιο καλοι απ αυτους(αν ειστε τετοια κωλοζωα,στην προσπαθεια θα μεινετε).Πως γινεται να τους σαμποταρετε οταν για μια φορα,πανε να κανουν κατι αξιολογο στη ζωη τους.Πως γινεται να τους λετε τοσα πολλα ψεματα.Πως γινεται να τους κανετε περα ΕΝΩ ΣΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ,μονο και μονο γιατι θελετε νεες παρεες /νεο γκομενακι να πηδηξετε.Πως γινεται να τους αφηνετε να καταστρεφονται μπροστα σας,κ εσεις να μη λετε τιποτα.Πως γινεται ρε να τους κλεβετε την ευτυχια και μετα να τους τριβετε στα μουτρα την δικια σας υποτιθεμενη ευτυχια ,ΕΝΩ ΕΙΣΤΕ ΜΙΖΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ,απλα λετε ψεματα για να κανετε τον αλλο να νιωθει σκατα μπας και καλυψετε το κενο μεσα σας.Επειδη συγκριτικα με τον "κολλητο " σας,εσεις ειστε λιγοτερο μιζεροι,ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΓΑΜΗΣΑΤΕ ΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.Πως γινεται ρε,ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΑ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΑΓΑΠΑΤΕ?Σε ατομα που μονο καλο σας εκαναν,κ ηταν παντα εκει για σας.
Αλλα ετσι ειναι μερικοι ανθρωποι πρωην αγαπες μου.Συγχωρουν ,αλλα δεν ξεχνανε.
Καιρο τωρα αλλωστε,τους τελειωσε η υπομονη και η καλοσυνη.Το θεμα εκδικηση φυσικα δεν παιζει,γιατι οταν αγαπουσες καποιον,ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ.Αλλωστε η καλυτερη εκδικηση,ειναι οτι ετσι οπως συμπεριφερεστε θα μεινετε μονοι πολυ συντομα.Και το κενο δεν καλυπτεται οχι απλα με μεικ απ,αλλα ουτε απο δανεικους γκομενους,ουτε απο στυλακια και ρουχα,ουτε απο κολακιες,ουτε απο τιποτα.Το κενο το καλυπτει η αγαπη που προφανως παντα σας στερουσαν,και οταν τη βρηκατε τη φτυσατε.Ισως τελικα να μη σας αξιζε ποτε.Τουλαχιστον η δικη μου.

(ΚΑΙ ΟΧΙ,δεν ειμαι αγιος.Απλα ειμαι πιο υγιης απο σας.)

I will battle for the sun

Μερικες μαχες θα τις δινεις σ ολη σου τη ζωη.

Οπως τη μαχη με τον εαυτο σου,τις χιμαιρες σου,τις ερινυες σου.

Σε καθε μαχη υπαρχει νικητης και χαμενος,φροντισε μονο να μην εισαι ο χαμενος εσυ.

Να θυμασαι οτι δεν εξαρταται ουτε και κρινεται ο πολεμος απο μια ηττα η νικη.
Ομως....
Πρεπει να παλεψεις μεχρι τελους,να φερθεις υπουλα και να καταπατησεις τις αρχες σου?
Η μηπως να δοκιμασεις να πολεμησεις με αυτες σαν στηριγμα?
Αραγε τι αξιζει περισσοτερο,να "πεσεις" ακεραιος ηθικα η να νικησεις χρησιμοποιωντας καθε μεσο?
I Will battle for the sun,sun,sun
and I won't stop until I'm done
You are getting in the way
And I have nothing left to say
(;

Ετσι ειμαστε εμεις τα ανθρωπινα οντα μανταμ.Μοιαζω ησυχος,γλυκος,χαριτωμενος και ομως αυτο που θελω τωρα ειναι να βαλω κατω τους εγωισμους σας και να τους τσαλαπατησω,να τους κομματιασω,να χοροπηδησω πανω τους,να τους σκισω σαν να ναι κολλες χαρτι,να τους κανω στιβες και πανω πανω να τοποθετησω τον δικο μου αθικτο εγωισμο και την τσαλακωμενη μου περηφανεια.

Αν νιωθω κατι μικρο τωρα,εστω και μετα απ ολα αυτα ειναι εκεινο το μικρο σφιξιμο στο στομαχι που φευγει με την παροδο του χρονου.

Κ οπως παντα ,μετα απο κατι τελεσιδικο,το μονο που μου μενει ειναι ο εαυτος μου.Εκεινη η βεβαιοτητα οτι επαιξα οσο πιο δικαια και σωστα μπορουσα,οτι εκανα οτι καλυτερο περναγε απο τα μικρα μου χερια,οτι ακομα κ αν χασω θα κερδισω με τους δικους μου ορους.Αυτο το συναισθημα οτι με γνωρισα πολυ καλυτερα απο οσο θα μπορουσα ποτε να φανταστω,και το μεγεθος της δυναμης που εχω,το ποσα πολλα χτυπηματα αντεξα και θα αντεξω.

Μη με κανετε να σας μισησω πραγματικα.Δεν με θελετε για εχθρο

People should shut the hell up

Βλεπω οτι οι ανθρωποι δεν τα παμε καλα με τα λογια.Ισως φταιει το διαδικτυακο καψιμο μας.
Καλυτερα λοιπον να σταματησουμε τις αναλυσεις σε θεματα,γιατι οσο μιλαμε τα κανουμε χειροτερα.

Ονειρευομαι εναν κοσμο στον οποιο ειναι ολοι τυφλοι.Εχουν αυξημενη την ενοραση,την οσφρηση και την ακοη,αλλα κανουν ησυχια.

Εναν κοσμο που δεν υπαρχουν σπιτια,αλλα μονο κτιρια μεγαλα,χτισμενα απο πετρα.Δεν υπαρχουν πολεις,ουτε διαπροσωπικες σχεσεις,παρα μονο μεταξυ των 2 φυλων και αυτες καθαρα συνειδησιακες.


Δεν θα υπαρχουν κλιματολογικες αλλαγες..ουτε κρυο,ουτε καυσωνες...θα μπορουν ολοι να φορουν μονο ενα κομματι μανδυα.

Εναν κοσμο που ο ανθρωπος δεν θα χρειαζεται το σωμα του για να επιβιωσει,θα απορροφαει ενεργεια απο αστρικα περιβαλλοντα.

Δεν θα υπαρχει θανατος,μονο επανενσαρκωση αν χρειαζεται.

Δεν θα ξερει κανεις τι ειναι η βια , ο πολεμος , ο ερωτας , η ψυχαγωγια , η ιδιοκτησια.


Η ελευθερια ειναι πολυ μεγαλη λεξη για να λεγεται τοσο ευκολα.


Εχουμε μια τεραστια αποσταση που πρεπει να καλυψουμε για να φτασουμε να βλεπουμε οραματα της καταστασης στην οποια θελουμε να φτασουμε...

Ύστερα.

Το φως σα σβήσει ζωντανεύουν οι σκιές, 
ουρλιάζουν οι εικόνες, 
τα βλέφαρα γίνονται βαριά και πέφτουν. 

Το φως σα σβήσει ακούγεται χαρτί που σχίζεται μέσα εκεί, στη ψυχή σου, 
η ταινία κολλάει και η ίδια σκηνή παίζει ξανά και ξανά μέσα εκεί, στο μυαλό σου. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν τελειώσει το τραγούδι 
και σα φύγει ο κόσμος ο πολύς, ο αταίριαστος, ο αδιάφορος 
και σαν το σώμα αδειάσει απ' το αλκοόλ και από τα ουσιώδη κατασκευάσματα 
όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, όλα θα 'ναι αλλιώτικα, 
σαν ύστερα από καιρό γραμμένα. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν πάρεις το δρόμο για το σπίτι 
και σα ψιθυρίσεις ξανά στα κρυφά, στα μουλοχτά, κανένας να μη μάθει 
και σαν η πόρτα κλείσει εκκωφαντικά πίσω απ' το αδειανό σώμα... 

Το αίμα θα ξεραθεί. 
Και η πληγή δε θα επουλωθεί, μα θα πάψει να στάζει -και τι να στάξει πια; 
Και το άρωμα δε θα μυρίζει πια άνοιξη. 
Και το φυλαγμένο τετράδιο θα διαβαστεί. 
Κι εκείνο το τραγούδι, που κάποτε είχες πει πως θα 'ταν όμορφα να παίξει τώρα, θα παίξει τώρα. 
Και τριγύρω θα κλαινε. 
Και τριγύρω θα νομίζουν πως πονούν και πως θρηνούν για τα χαμένα νιάτα -για τα χαμένα σου τα νιάτα-. 
Και. Και. Και. 
Μα θα 'ναι αργά. 
Γιατί η κόλαση ήταν από καιρό τριγύρω. 
Γιατί το φως θα 'χει σβήσει.

Τα εφηβικά.

Έτσι είναι οι νύχτες, οι νύχτες που ο κόσμος γυρνάει, στροβιλίζεται. Οι νύχτες
που οι αγάπες αιμορραγούν, οι φίλιες δολοφονούν(ται).
Οι νύχτες που κάναμε έρωτα και το φεγγάρι γινόταν ήλιος. Οι νύχτες
που τα φεγγάρια γίνονται ήλιος και τ' αστέρια βροχή κι ο ουρανός σκέπασμα.
Οι νύχτες που λικνιζόμαστε και η μουσική βούιζε και το φως μας ζάλιζε. Οι νύχτες
που ξημέρωνε νωρίς και παραπατώντας και τρεκλίζοντας χάναμε το δρόμο για το "σπίτι".
Οι νύχτες που, δεν ήταν μόνο νύχτες, μα και μέρες και μήνες και χρόνια και ζωές. Οι νύχτες
που πρέπει να κρατάνε καιρό κι ας είναι λίγες.
Οι νύχτες που είναι θέατρο. Οι νύχτες
που οι μάσκες πέφτουνε και ο "ρόλος" είναι ό,τι πιο αληθινό ζήσαμε εδώ και πολύ καιρό. Όταν σανίδια και σώμα γίνονταν ένα, μπρος σ' άδεια καθίσματα και κατάμεστη, απ' τις ψυχές, πλατεία.
Οι νύχτες που υπάρχουν για ένα όνειρο. Οι νύχτες
που ψυχορραγούμε για το όνειρο κι ας καραδοκεί να μας ξεφύγει.
Οι νύχτες που η άτεχνη ποίηση επαναστατεί. Οι νύχτες
που γράφουμε τους καημούς γιατί δεν υπάρχει κανείς τριγύρω.
Οι νύχτες με τα κεριά, τους φακούς, τα γυαλιά τα σα θρυμματισμένος πάγος. Οι νύχτες
που το νερό κυλά παγωμένο στη ραχοκοκαλιά και ο εκκωφαντικός θόρυβος από μπαλόνια που σκάνε κάνει τα ήδη διαλυμένα νεύρα να τρομάζουν.
Οι νύχτες που είναι άυπνες και ξενυχτισμένες κι έχουν μαύρους κύκλους γύρω απ' τη φωτιά. Οι νύχτες
που ουρλιαχτά παίζουν κρυφτό στο σπίτι και αίματα βλέπουμε στα μαξιλάρια.
Οι νύχτες που το ραδιόφωνο γίνεται σύντροφος και συναγωνιζόμαστε τις μελαγχολίες μας. Οι νύχτες
που όλο λέμε, θα περάσουν και θα φύγουν, κι όλο σκοτεινιάζουν.
Αλλά πάντα ξημερώνει. Θυμάσαι; Πάντα.

Μαριονέτα παλιάτσος.

Μη με ρωτάς, δε θα σου πω.
Μη με κοιτάς, μονάχα ψέματα θ' αφήσω να βγουν από τα χείλη μου.
Μη με πλησιάζεις, δε θα ανταποδώσω το άγγιγμα.
Ακούς;
Κουράστηκα. Με ακούς;
Οι πληγές μου δεν έπαψαν να αιμορραγούν, θα πρέπει να ευχαριστήσω τα ρούχα που τις κρύβουν.
Οι σφραγίδες απ' το κέρι πάνω στις φλέβες μου καίνε. Καυτό κέρι που στάζει, σταγόνα σταγόνα.
Ο δρόμος και οι σκιές του με πνίγουν. Γύρω από το λαιμό μου τυλίγονται και με πνίγουν.
Η μουσική με ζαλίζει. Όχι γλυκιά, αισθαντική ζαλάδα πια, βίαιη κι ορμητική.
Τα κόκκαλά μου τρίζουν, με ήχο εκκωφαντικό και απόκοσμο.
Το ίδιο όνειρο με ξυπνά χωρίς αναπνοή. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, ξανά και ξανά.
Ο ιδρώτας ξεκίνα από τους κροτάφους κι ως τη ραχοκοκαλιά συνοδεύει τους σφυγμούς.
Βραχνάς που με πνίγει το σύμπαν ολόκληρο. Αλυσίδα χοντρή γύρω από το λαιμό μου. Βαρίδι.
Λόγια. Λέξεις που αλλάζουν τα πάντα. Ο,τι πίστευα, ο,τι ήλπιζα, ο,τι ονειρευόμουν.
Μετέωρα βήματα. Υπόκωφα γέλια. Πηδήματα στο κενό, στο τίποτα.
Κουράστηκα. Με ακούς;
Κουράστηκα και δεν έχει ακόμα ξημερώσει, δεν είναι καν μεσάνυχτα.

Γιατί, ξέρεις, το κουστούμι του γελωτοποιού είναι πολύ βαρύ
και κάποτε νιώθεις την ανάγκη να το βγάλεις, να το πετάξεις από πάνω σου.
Αλλά τότε είσαι κάτι πολύ χειρότερο από γυμνός και εκτεθειμένος, είσαι αόρατος. Εκείνο το κουστούμι κι εκείνες οι φθηνιάρικες μπογιές στο πρόσωπο
ήταν όλη σου η ύπαρξη.

Κ ετσι,σημερα,σε μια απελπισμενη προσπαθια να μη σκεφτομαι το αβεβαιο μελλον,το ριξα στο παρελθον.Γαμωτο.
 Μπηκε το 2012 κ εγω σκεφτομαι το 2010.Σκατασταμουτραμου.
 Τωρα που ανεφερα ομως το παρον,θα αναφερθω και σε εσενα,παρολο ηθελα να το αποφυγω.
 Δεν εχεις ιδεα ποσο θελω να σου στειλω στο κινητο"κ εγω,κ εγω,κ εγω σε θελω γαμιολα".Αλλα κρατιεμαι.
 Καποτε πιστευα πως οποιον ηθελα τον ειχα,ομως τωρα φοβαμαι.Φοβαμαι τα παντα.Τους ανθρωπους,τις σχεσεις,ακομα και τις ξεπετες.Προσπαθω να σκεφτομαι την εκδοχη του Γκας για τις σχεσεις,οτι ειναι καταπιεση και απαισιες,αλλα μετα απο καθε"σεξ της μιας νυχτας"νιωθω αηδιασμενος και πλενομαι αμεσως οταν γυρναω σπιτι,λες και προσπαθω να διωξω κατι βρωμικο απο πανω μου,οταν νιωθω ολοκληρος βρωμικος.
 Υστερα,ειναι επισης ολα τα ρουχα ,παιχνιδια,μπαλονια,σχεδον τα παντα που αγοραζω απλα για να ξεχνιεμαι,επειδη με κανουν χαρουμενο για λιγο.

Πονος.Οσο μελο κ αν ακουγεται,απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τον κυνηγουσα με λυσσα.Απο μικρο παιδακι κιολας,εβρισκα ηδονη οχι μονο στο να τον νιωθω με καθε ευκαιρια-ακουμπωντας πχ το χερι μου στο αναμενο σιδερο,ριχνοντας αλατι και λεμονι σε πληγες που ανοιγαν με καθε τουμπα που ετρωγα απο το ποδηλατο-αλλα και στο να τον προκαλω.
 Μεγαλωνοντας(οσο μπορει να μεγαλωσει καποιος στα 16 του χρονια δηλαδη),συνεχισα να τον κυνηγαω.Μεχρι και σημερα.Σε ολα.
 Ειναι αυτα τα λιγα δευτερολεπτα μεταξυ του μαρτυρικου πονου και της λυτρωσης για τα οποια κυριολεκτικα,ζω.Ειναι η ανακουφιση,η αισθηση που νιωθω μετα την απαλλαγη ενος τετοιου φορτιου.
 Δυστυχως,ολα αυτα αφηνουν σημαδια.Και δεν μιλαω μονο για τις κλασσικες ουλες,νυχιες,δαγκωματιες,μελανιες,καψιματα απο τσιγαρα η τις κοκκινιλες απο σχοινια.Μιλαω για το μυαλο.Γιατι οι ανθρωποι που γευονται τον σωματικο η και ψυχικο οργασμο μεσα απο τον πονο περνανε απευθειας στην αλλη πλευρα.
 Φυσικα καποια στιγμη ακομα και η πιο ανθεκτικη ιδεα καταριπτεται.Ειναι φορες που ο πονος μπορει να ξεφυγει,να χασεις τον ελεγχο και να γινει αβασταχτος.Οι πληγες μενουν,ισως τα βραδυα δεν μπορεις να κοιμηθεις στην αναμνηση ολων των δεινων που εσυ ,εσυ ο ιδιος,εσυ και μονο εσυ προκαλεσες στον εαυτο σου.
 Το προβλημα ειναι οτι οταν τα ξεπερνας ολα αυτα,εισαι αρκετα μαλακας ωστε να τα ξανακυνηγησεις.(Ε δεν μπορουσα να κρατηθω και να μην βρισω).Και μετα να τα ξαναπερασεις.Να κρυφτεις πισω απο απο το παιχνιδι των ρολων,για να κρυψεις τι πραγματικα νιωθεις για τον εαυτο σου.
 Χαμηλη αυτοεκτιμηση.Πιθανοτατα.Η αισθηση οτι αυτο που συμβαινει σου αξιζει.
 Παθος,γιατι το παθος παντα ειναι δυνατο.Δεν μπορεις να κρυβεσαι πισω απο την ηρεμια και τα χαδια εις αει.
 Αν ειναι ετσι ομως,ειμαστε χαμενοι απο χερι.

Καλοκαιρινό βράδυ.

Σκοτάδι. Μουσική. Μοναξιά.
Εκείνο το συναίσθημα του πόνου. Εκείνο το αίσθημα πως το τέλος είναι πολύ πιο κοντά απ' όσο νόμιζες, απ' όσο φοβόσουν.
Η πνοή κόβεται.
Η καρδιά σχίζεται. Μπορείς να την ακούσεις. Μοιάζει με τον ήχο που κάνει το χαρτί που κομματιάζεις, πριν το πετάξεις στο καλάθι με τα σκουπίδια, τα σκουπίδια σου.
Φωτογραφίες και βίντεο. Νότες και στίχοι. Βινύλιο που ποτέ δεν τελειώνει. -Ποτέ; Τουλάχιστον όχι απόψε.
Απόψε; Και χθες; Μάλιστα, και προχθές. Πάει καιρός τώρα...
Καιρός που η μαγεία μάς τελείωσε. Ναι, σώθηκε και η διάθεση για κόλπα.

Σκοτάδι. Πυκνό, μαύρο, αδιαπέραστο σκοτάδι.
Σκιές σε κάθε του γωνία.
Φόβοι κι απωθημένα.

Δάκρυα. Καυτά, λυτρωτικά, δικά σου δάκρυα.
Τρέλα κι απελπισία,
μα μαζί με μια κάποια ανακούφιση.

Μοναξιά. Αιώνια, ατελείωτη, απάνθρωπη μοναξιά.
Όλοι τριγύρω κοιμούνται, όλοι προτιμούν να κοιμηθούν.
Κάτι περίεργο; Αν την έζησες μια φορά, τη ζεις συνέχεια.
Κι αν την συνηθίσεις; Σε κάνει να ξεχνάς τι κρύβει η μορφή που βλέπεις στο μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου. Σε κάνει να ξεχνάς να προφέρεις τις λέξεις. Σε κάνει να χάνεις τις εκφράσεις.
Κι ύστερα, κι αν θες ακόμη, δεν μπορείς. Κι αφού δεν μπορείς, δεν θέλεις.
Έτσι είναι, έτσι πάει.

Κι, όμως, το μόνο που χρειάζεται είναι να βγεις, απ' το παράθυρο, για μια βόλτα. Μια βόλτα κάτω από τον ουρανό, που ξέχασες. Μια βόλτα για ζωντανό οξυγόνο. Μια βόλτα στα φώτα που έχασες. Μια βόλτα στη ζωή που σου έλειψε.

Αντ' αυτού, κάτω από τις κουβέρτες κρύψου. Να ουρλιάξεις στα ήσυχα.
Στα κρυφά να τραγουδήσεις τραγούδια για τους φίλους τους παλιούς που αγάπησες,
για τους έρωτες, του μεγάλους, που δεν πάλεψες,
για σένα που δεν αντιστάθηκες, που γλίστρησες, που παρασύρθηκες.
Για σένα που αλλοιώθηκες, που χάλασες.
Αυτό κάνε.

Σκοτάδι. μουσική. Μοναξιά.
Καληνύχτα.

mesa apo tis staxtes louloudia den anthizoun

Kaliteroi mou daskaloi den einai autoi pou me stirixan kai
me agapisan.Einai autoi pou me misisan kai kako prospathisan
na mou kanoun.Einai autoi pou me ponesan , pou me ligisan , pou
stoxo to evalan na me katastrepsoun , pou me koitousan gemato aidia,
,autoi pou mou eipan psemata , autoi pou me rezilepsan.

Se esas xrostaw oti ematha gia ton skatenio kosmo....kai twra pou xerw
borw na proxorisw ... ala mesa apo tis staxtes louloudia den anthizoun

Ολα πανε καλα.Πολυ καλα.Δεν εχω κανενα παραπονο.

 Φοβαμαι πως κατι λειπει ομως.

 Το ξερω πως τιποτα δεν ειναι τελειο.Καποτε μαλιστα απολαμβανα τις ατελειες.Εκαναν τη ζωη πιο ενδιαφερουσα.Ειχαμε παντα περιθωρια βελτιωσης.Κατι να διηγουμαστε.

 Αλλα γαμωτο,αυτη τη φορα θελω τοσο μα τοσο πολυ να πανε ολα καλα.Λαχταρω,αυτο ειναι το ρημα που αξιζει.Λαχταρω το τελειο.Δεν αντεχω αλλο την αβεβαιοτητα,την αναμονη,τα λαθη.

 Εφαγα τοσο τα μουτρα μου για να φτασω ως εδω.

 Κ ειναι που νιωθω πανω μου και τη δυστυχια του κοσμου.Ο κοσμος ειναι πιο δυστυχισμενος απο ποτε.

 Το βαρος εφυγε.Ειμαι πια,πιο καθαρος απο ποτε.16 χρονια τωρα δεν εχω ξανανιωσει τοσο καθαρος. 

I buy every cry,cuz I dont trust.

Καμια φορα,αναρωτιεμαι ποσο χρονο συνολικα αναλωνουμε καταλογιζοντας τις ευθυνες στους αλλους για ολα τα δεινα που εχουν τυχει στη ζωη μας.
 Οι ανθρωποι ειναι το πιο ανεγκεφαλο ειδος,ο πιο αθλιος κρικος σ αυτη τη γαμημενη αλυσιδα.Ωρες ωρες ευχομαι με ολη μου την καρδια(η την σκατοψυχια,πες το οπως θες) να ζουσα σε μια πολη ,προσφατα εγκαταλελειμμενη για οποιοδηποτε ηλιθιο λογο(τυφωνες,σεισμοι,πυρινικη εκρηξη).ΜΟΝΟΣ.μονοςμονοςμονος.
  Και να δω το που θα χρησιμευσει το να λες μαλακιες για τους αλλους και τις ζωες τους,απ τη στιγμη που η δικη σου ,ΟΣΑ και να πεις θα παραμεινει το ιδιο σκατενια, απογοητευτικη και αρκετα αναξια προσοχης ωστε να ασχολεισαι με των αλλων.
 Το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου ειναι να βγαζεις κακια και κομπλεξ,ειδικα χωρις λογο.Το δυσκολο ειναι να βελτιωνεις τη ζωη σου και τον εαυτο σου.Οπως επισης ,κανεις δεν ενδιαφερεται για τα προβληματα σου.Κρατα τα για τον εαυτο σου,δεν ξερω τι θα τα κανεις,καντα οτι θες,και ΛΥΣΕ τα.Οπως ολοι μας.
 Υψηλες προσδοκιες να χεις μονο απο τον εαυτο σου,γιατι οι αλλοι ουτως η αλλως θα σε απογοητευσουν.Αν θες να κανεις καλα μια δουλεια,καντη μονος σου.Επισης.οποιος θεωρει οτι η υπομονη ειναι αρετη,ας τη βαλει στο κωλο του και ας περιμενει να συμβουν τα πραγματα που θελει μεχρι να πεθανει με το πουλι στο χερι.
 Ακομα χειροτεροι,ειναι αυτοι που συνεχως κλαψομουνιαζουν.Δεν λεω,η κλαψα ειναι μεγαλη εκτονωση,αλλα καποια στιγμη πρεπει να παρεις τις καταστασεις στα χερια σου και να παψεις να πλουτιζεις τη Κλινεξ.
 Σε γενικες γραμμες μαθε να ζεις,αφου ουτως η αλλως δεν μου κανεις τη χαρη να αυτοκτονησεις.

Beauty as a Lasting Truth

 (Η αλλως,η ομορφια βρισκεται στην παρακμη)
Οι ανθρωποι ειστε ηλιθιοι.Μουνοδουλοι/πουτσοδουλες,που το μονο που σας νοιαζει πανω στον αλλον ειναι τα μεγαλα,ζουμερα βυζια,η αντιστοιχα,καυλι του.
 Και το χειροτερο ειναι οτι αναπνεετε τζαμπα οξυγονο.Ακουτε σκατα μουσικη,βλεπετε σκατενιες ταινιες και διαβαζετε σκατενια βιβλια,η στη χειροτερη περιπτωση ηλιθιες φυλλαδες με γκομενες που φορανε  η δεν φορανε ρουχα,με κορμι,προσωπο και ενδυματα που οσο και να θελετε δεν θα αποκτησετε ποτε.Οι συζητησεις με τη πλειοψηφια των ανθρωπων ειναι βαρετες.
 Εχετε ελλειψη προσωπικης αισθητικης.Δεν θα μπορουσα ουτε αν το εγραφα με μια πενα βουτηγμενη στη χολη μου να εκφρασω ποσο ασχημο ειναι αυτο.Και να πω οτι δεν μπορειτε να το καλλιεργησετε,παει στο διαολο.Αλλα οι μισοι απο σας μπορειτε.Ομως οχι.Το ιδανικο σας ταιρι ειναι μια κακομαθημενη 15χρονη με χαριτωμενη μαπα που σκυλογαμιεται απο τα 13/ο γαματος γκομενος με το σιξπακ ο οποιος θα σας κερατωνει απο το πρωι ως το βραδυ.
 Κριμα που δεν υπαρχει ομορφια.Κριμα που δεν εχετε ουτε λιγο χαος μεσα σας.Κριμα που οι εντονες στιγμες στη ζωη σας ειναι μονο οταν πινετε κανεναν αλβανο.Και ακομα πιο κριμα που αντι να κοιταξετε να βελτιωσετε την αισθητικη σας,σχολιαζετε των αλλων.Λες και θα τη καταλαβετε ποτε.Για να αναλυσεις κατι,πρεπει να το κατανοησεις πρωτα.
 Ο καθενας εχει τα δικα του προτυπα ομορφιας,τα οποια εσυ ως ανιδεος δεν μπορεις να τα κατακρινεις.Και μην γυρισει κανεις τωρα να μου πει εσυ γιατι κρινεις.Εγω εχω δικη μου αισθητικη,την οποια ομως ΞΕΡΩ γιατι την εχω.Δεν διαλεγω κατι/καποιον απλα και μονο θα γουσταρα να ξεσκιστω μαζι του.
 Η ομορφια για μενα κρυβεται.Κρυβεται αναμεσα στις στιγμες του πονου και της ανακουφισης.Κρυβεται στο σημειο ζενιθ ενος βιβλιου.Κρυβεται στην ανδρεναλινη του να κανεις κατι παρανομο.Κρυβεται σ οτι σε απομακρυνει απο τον αληθινο κοσμο.Κρυβεται στα πρωινα που μολις εχει βγει ο ηλιος και εσυ γυρνας απο ξενυχτι εξουθενωμενος αλλα ηρεμος.
 Ομορφια δεν ειναι να σου λεει ο αλλος σ αγαπω καρδουλα μου.Ειναι να σε πηδαει και να θελει να βαλει φωτια εκεινη την ωρα ωστε να καειτε μαζι.
 Ομορφες δεν ειναι οι γκομενες με την ενισχυση ως το ταβανι και το κοιταωεσενααλλακοιταωαπενταντι-θολο-φοραω-φακους βλεμμα.Ομορφα ειναι τα τραβελια.
 Ομορφια δεν ειναι η ηλιθια εκνευριστηκη φυση του βουνου,ειναι τα φωτα σε ενα κλαμπ που αναβοσβηνουν και ολα μοιαζουν να γινονται σε αργη κινηση.
 Ομορφο δεν ειναι το σεξ,ομορφο ειναι το μεικ απ σεξ.
 Ομορφα δεν ειναι τα κλαψομουνικα ποιηματα,αλλα τα βρωμικα ποιηματα.
 Ομορφοι δεν ειναι ουτε ο τζονι ντεπ,ουτε ο μπραντ πιτ,ουτε ο γυαλιστερος φλωρος απο το τουαιλαιτ

 Και σιγα-σιγα ερχεται καλοκαιρι.Aλλα υποθετω πως πλεον για μενα,ουτε αυτο εχει σημασια.


 Εχει παρατηρισει κανεις πως μυριζουν οι καλοκαιρινες νυχτες?Εχουν αυτη τη θεσπεσια μυρωδια,αυτη την ηλεκτρισμενη ατμοσφαιρα που σε προετοιμαζει πως θα γινει κατι ανατρεπτικο.Ειναι σαν στις πλατειες,τα παρκα,τους δρομους να ζει κατι,να αναπνεει-κατι σχεδον μεταφυσικο,σαν πνευμα που σε σπρωχνει να τα δοκιμασεις ολα,να μεινεις κ αλλες ωρες ξυπνιος τριγυρνωντας στους δρομους.

 Παρατηρω σχεδον καθε ανθρωπο που περναει,θυμιζει καρναβαλιστικη παρελαση χωρις στολες.Σε καθε εισπνοη αυτη η οσμη σαρκας,ζεστης,ιδρωτα,νυχτολουλουδων εισχωρει στη μυτη μου σαν κοκαινη και με κανει να νιωθω ολο και πιο ζωντανoς,λες και ψαχνω οτιδηποτε διαφορετικο,οτιδηποτε αγριο,βιαιο και ωμο να παλεψω και μετα να αγκαλιασω.Δεν χρειαζεται καν να αναφερω πως ειναι καλυτερα το καλοκαιρι στην πολη απ'οτι στην υπαιθρο,δεν υπαρχει αυτη η αισθηση.Ακομα και οταν η ζεστη σε εξουθενωνει,ο υπνος ειναι πιο γλυκος,βαθυς σαν σε κωμα,ξυπνας ιδρωμενος αλλα χορτασμενος.Καπου εδω ερχεται και ο μονιμος προβληματισμος,η ηδονη η μαλλον το ψαξιμο της.Ολοι την ψαχνουμε,ειτε στα στενα της πολης,ειτε στα κρεβατια μας,ειτε κοντα στη θαλασσα,ειτε στις παραλιες,σε οποιαδηποτε μορφη,ειτε σαρκικη ειτε οχι,αλλωστε ολα μοιαζουν πιο εντονα και ευγευστα το καλοκαιρι.

 Καλο καλοκαιρι λοιπον,ειναι η καλυτερη εποχη να ενδωσετε στοτς πιο κρυφους σας ποθους.Ποιος φανταζεται το καλοκαιρι του διχως την αγαπημενη του αμαρτια?

 Ομως,υπαρχουν αυτες οι εμπειριες,που σε αλλαζουν για παντα.Που σε κανουν απο χαρουμενο ανθρωπο ενα μιζερο ανθρωπακι βουτηγμενο στο μισος,η σε καπως πιο ιδανικες περιπτωσεις,στις καταχρησεις,την καταθλιψη,τον φοβο.Και καταληγεις να μενεις αδειος.Ενα κουφαρι που αποζητα την ηδονη σε καθε της μορφη,μπολικο σεξ,φαγητο,ουσιες,υπνος.Μπορει ο χρονος να γιατρευει τα παντα,ομως μερικες φορες του παιρνει  πολυ περισσοτερο χρονο απ οσο υπολογιζαμε.Κ εκει που νομιζεις οτι ολα τελειωσαν,να πεταγεσαι το βραδυ απο τον υπνο σου,καθιδρος,καθως ολες οι κακες αναμνησεις σε πλησιασαν υπουλα σε μορφη εφιαλτη.


 Το να παψεις να εισαι δυστυχισμενος,απαιτει δυναμη.Τεραστια δυναμη.Οτι αποθεματα ψυχικης αντοχης διαθετεις πιθανοτατα.Ομως,οταν ο πονος τελειωνει,τοτε αρχιζει η πραγματικη δοκιμασια.Γιατι,αυτο που σκεφτομαι εδω και πολλεεες μερες ειναι πως το να μην εισαι χαρουμενος ειναι εξουθενωτικο,ομως το να εισαι χαρουμενος ειναι εξισου δυσκολο.

Ωρες-ωρες σε μισω τοσο μα τοσο πολυ που μου ρχεται να κλαψω απο τα νευρα μου,νιωθω συχνα το μισος να ξεκιναει απο τα ακρα μου και να απλωνεται σε ολο μου το σωμα.Ποσο θελω να σου κοπανισω το κεφαλι σε μια σκληρη επιφανεια τοτε,να ανοιξει στα δυο.Αμετρητες οι φορες που ευχομαι να ψοφαγες η να εχανες τουλαχιστον την ικανοτητα να μιλησεις.Εσυ φταις,για ολες τις δυσκολιες που αντιμετωπισα στην ουσια ο μονος υπευθυνος εισαι εσυ,κ ας προσποιεισαι πως εισαι διπλα μου σε ολα.

 Ενα βαρος στη κοινωνια εισαι,ενα παρασιτο.Η μονιμη ηλιθιοτητα σου σε φερνει σε μπελαδες που μερικες φορες συμπεριλαμβανουν και εμενα,και τοτε,ακομα και αν εξαιτιας σου εχω γινει ρεζιλι,ευχαριστιεμαι τοσο πολυ να σε ακουω/βλεπω να βασανιζεσαι που ο δικος μου εξευτελισμος περναει σχεδον αδιαφορος.Η επαφη σου δε με την πραγματικοτητα ειναι μηδαμινη.

Παρ'ολα αυτα ομως,παντα θα σ'αγαπω με εναν αρρωστημενο,νοσηρο τροπο.