Καλοκαιρινό βράδυ.

Σκοτάδι. Μουσική. Μοναξιά.
Εκείνο το συναίσθημα του πόνου. Εκείνο το αίσθημα πως το τέλος είναι πολύ πιο κοντά απ' όσο νόμιζες, απ' όσο φοβόσουν.
Η πνοή κόβεται.
Η καρδιά σχίζεται. Μπορείς να την ακούσεις. Μοιάζει με τον ήχο που κάνει το χαρτί που κομματιάζεις, πριν το πετάξεις στο καλάθι με τα σκουπίδια, τα σκουπίδια σου.
Φωτογραφίες και βίντεο. Νότες και στίχοι. Βινύλιο που ποτέ δεν τελειώνει. -Ποτέ; Τουλάχιστον όχι απόψε.
Απόψε; Και χθες; Μάλιστα, και προχθές. Πάει καιρός τώρα...
Καιρός που η μαγεία μάς τελείωσε. Ναι, σώθηκε και η διάθεση για κόλπα.

Σκοτάδι. Πυκνό, μαύρο, αδιαπέραστο σκοτάδι.
Σκιές σε κάθε του γωνία.
Φόβοι κι απωθημένα.

Δάκρυα. Καυτά, λυτρωτικά, δικά σου δάκρυα.
Τρέλα κι απελπισία,
μα μαζί με μια κάποια ανακούφιση.

Μοναξιά. Αιώνια, ατελείωτη, απάνθρωπη μοναξιά.
Όλοι τριγύρω κοιμούνται, όλοι προτιμούν να κοιμηθούν.
Κάτι περίεργο; Αν την έζησες μια φορά, τη ζεις συνέχεια.
Κι αν την συνηθίσεις; Σε κάνει να ξεχνάς τι κρύβει η μορφή που βλέπεις στο μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου. Σε κάνει να ξεχνάς να προφέρεις τις λέξεις. Σε κάνει να χάνεις τις εκφράσεις.
Κι ύστερα, κι αν θες ακόμη, δεν μπορείς. Κι αφού δεν μπορείς, δεν θέλεις.
Έτσι είναι, έτσι πάει.

Κι, όμως, το μόνο που χρειάζεται είναι να βγεις, απ' το παράθυρο, για μια βόλτα. Μια βόλτα κάτω από τον ουρανό, που ξέχασες. Μια βόλτα για ζωντανό οξυγόνο. Μια βόλτα στα φώτα που έχασες. Μια βόλτα στη ζωή που σου έλειψε.

Αντ' αυτού, κάτω από τις κουβέρτες κρύψου. Να ουρλιάξεις στα ήσυχα.
Στα κρυφά να τραγουδήσεις τραγούδια για τους φίλους τους παλιούς που αγάπησες,
για τους έρωτες, του μεγάλους, που δεν πάλεψες,
για σένα που δεν αντιστάθηκες, που γλίστρησες, που παρασύρθηκες.
Για σένα που αλλοιώθηκες, που χάλασες.
Αυτό κάνε.

Σκοτάδι. μουσική. Μοναξιά.
Καληνύχτα.