Ύστερα.

Το φως σα σβήσει ζωντανεύουν οι σκιές, 
ουρλιάζουν οι εικόνες, 
τα βλέφαρα γίνονται βαριά και πέφτουν. 

Το φως σα σβήσει ακούγεται χαρτί που σχίζεται μέσα εκεί, στη ψυχή σου, 
η ταινία κολλάει και η ίδια σκηνή παίζει ξανά και ξανά μέσα εκεί, στο μυαλό σου. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν τελειώσει το τραγούδι 
και σα φύγει ο κόσμος ο πολύς, ο αταίριαστος, ο αδιάφορος 
και σαν το σώμα αδειάσει απ' το αλκοόλ και από τα ουσιώδη κατασκευάσματα 
όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, όλα θα 'ναι αλλιώτικα, 
σαν ύστερα από καιρό γραμμένα. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν πάρεις το δρόμο για το σπίτι 
και σα ψιθυρίσεις ξανά στα κρυφά, στα μουλοχτά, κανένας να μη μάθει 
και σαν η πόρτα κλείσει εκκωφαντικά πίσω απ' το αδειανό σώμα... 

Το αίμα θα ξεραθεί. 
Και η πληγή δε θα επουλωθεί, μα θα πάψει να στάζει -και τι να στάξει πια; 
Και το άρωμα δε θα μυρίζει πια άνοιξη. 
Και το φυλαγμένο τετράδιο θα διαβαστεί. 
Κι εκείνο το τραγούδι, που κάποτε είχες πει πως θα 'ταν όμορφα να παίξει τώρα, θα παίξει τώρα. 
Και τριγύρω θα κλαινε. 
Και τριγύρω θα νομίζουν πως πονούν και πως θρηνούν για τα χαμένα νιάτα -για τα χαμένα σου τα νιάτα-. 
Και. Και. Και. 
Μα θα 'ναι αργά. 
Γιατί η κόλαση ήταν από καιρό τριγύρω. 
Γιατί το φως θα 'χει σβήσει.