Powered By Blogger

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Τα εφηβικά.

Έτσι είναι οι νύχτες, οι νύχτες που ο κόσμος γυρνάει, στροβιλίζεται. Οι νύχτες
που οι αγάπες αιμορραγούν, οι φίλιες δολοφονούν(ται).
Οι νύχτες που κάναμε έρωτα και το φεγγάρι γινόταν ήλιος. Οι νύχτες
που τα φεγγάρια γίνονται ήλιος και τ' αστέρια βροχή κι ο ουρανός σκέπασμα.
Οι νύχτες που λικνιζόμαστε και η μουσική βούιζε και το φως μας ζάλιζε. Οι νύχτες
που ξημέρωνε νωρίς και παραπατώντας και τρεκλίζοντας χάναμε το δρόμο για το "σπίτι".
Οι νύχτες που, δεν ήταν μόνο νύχτες, μα και μέρες και μήνες και χρόνια και ζωές. Οι νύχτες
που πρέπει να κρατάνε καιρό κι ας είναι λίγες.
Οι νύχτες που είναι θέατρο. Οι νύχτες
που οι μάσκες πέφτουνε και ο "ρόλος" είναι ό,τι πιο αληθινό ζήσαμε εδώ και πολύ καιρό. Όταν σανίδια και σώμα γίνονταν ένα, μπρος σ' άδεια καθίσματα και κατάμεστη, απ' τις ψυχές, πλατεία.
Οι νύχτες που υπάρχουν για ένα όνειρο. Οι νύχτες
που ψυχορραγούμε για το όνειρο κι ας καραδοκεί να μας ξεφύγει.
Οι νύχτες που η άτεχνη ποίηση επαναστατεί. Οι νύχτες
που γράφουμε τους καημούς γιατί δεν υπάρχει κανείς τριγύρω.
Οι νύχτες με τα κεριά, τους φακούς, τα γυαλιά τα σα θρυμματισμένος πάγος. Οι νύχτες
που το νερό κυλά παγωμένο στη ραχοκοκαλιά και ο εκκωφαντικός θόρυβος από μπαλόνια που σκάνε κάνει τα ήδη διαλυμένα νεύρα να τρομάζουν.
Οι νύχτες που είναι άυπνες και ξενυχτισμένες κι έχουν μαύρους κύκλους γύρω απ' τη φωτιά. Οι νύχτες
που ουρλιαχτά παίζουν κρυφτό στο σπίτι και αίματα βλέπουμε στα μαξιλάρια.
Οι νύχτες που το ραδιόφωνο γίνεται σύντροφος και συναγωνιζόμαστε τις μελαγχολίες μας. Οι νύχτες
που όλο λέμε, θα περάσουν και θα φύγουν, κι όλο σκοτεινιάζουν.
Αλλά πάντα ξημερώνει. Θυμάσαι; Πάντα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.