oh god.

Gay does not mean "interested in you
Lesbian does not mean “probably going to hit on you.
Homosexual isn’t a horny caricature trying to fuck you.
Bisexual does not mean “wants to have a threeway.”
Pansexual doesn’t mean ‘fuck everything and anything’.
Asexual doesn’t mean “slut-shaming prude who wants everyone to stop having sex ever.”

Get over yourself.

Ο ουρανός ετοιμάζεται να σβήσει τους προβολείς.
Τα φώτα, οι κολόνες στον κεντρικό δρόμο, που άλλοτε έσφυζε από ζωή μα τώρα έρημος, αρχίζουν να αχνοφαίνονται.
Μυρίζει βρεγμένο χώμα, μα πάει μια εβδομάδα που έχει να βρέξει.
Μυρίζει ανθισμένη αμυγδαλιά, μα η άνοιξη αργεί ακόμα.

Μια σκιά, ακουμπισμένη στα κάγκελα, με ένα πλατύ χαμόγελο για συντροφιά,
κοιτά με βλέμμα αδειανό έναν κλειστό δρόμο.
Ένα βουητό πλησιάζει από κάπου μακριά. Τεντώνομαι. Προσπαθώ να ακούσω.
Μήπως είναι λόγια; Κουβέντες που στο διάβα του παρέσυρε ο αγέρας;
Ή μήπως... Ναι, μήπως είναι ένας ρυθμός; Μια μελωδία;
Πλέον, τ' ακούω καθαρά.
Είναι λόγια ακουμπισμένα σε γρήγορο ρυθμό. Μοιάζουν λόγια του έρωτα απάνω σ' ένα ρυθμό του ενθουσιασμού.
Είναι η φωνή ενός αγοριού που λέει τα λόγια. Είναι φωνή παιδιού.

Η σκιά μοιάζει να τα 'χει ξανακούσει. Κουνά νωχελικά το κορμί της.
Ο αέρας της ανακατώνει τα μαλλιά.
Επιμένει να κοιτά τον αδειανό δρόμο και να χαμογελά.

Στρέφει το βλέμμα ψηλά. Τα πάντα γύρω έχουν γίνει μαύρα.
Πάει καιρός που τ' αστέρια παίζουν κρυφτό με τα σύννεφα...

Μου λείπεις...

Και τι γίνεται όταν συναισθήματα που για καιρό πάλευες να θάψεις βγαίνουν –ξανά- στην επιφάνεια; Τι γίνεται όταν απλά δεν μπορείς να ξεχάσεις; Δεν μπορείς να ξεχαστείς…
Τι γίνεται όταν το μόνο που  ζητάς είναι ένα βλέμμα; Ένα βλέμμα αποκλειστικά δικό σου που θα σου χαρίσει μερικές στιγμές απόλυτης θαλπωρής; Ένα βλέμμα ικανό να ζεστάνει πέρα για πέρα την παγωμένη ψυχή σου. Ένα βλέμμα ικανό να προστατέψει κάθε πληγή. Ένα βλέμμα ικανό να διώξει κάθε φόβο. Ένα βλέμμα ικανό να σου χαρίσει τον ουρανό ολάκερο…
Τι γίνεται όταν το μυαλό σου αρνείται πεισματικά να διαγράψει κάποιες στιγμές; Εκείνες τις στιγμές.
Τι γίνεται όταν νόμιζες πως με την απουσία, όλα θα «είναι καλύτερα»;
Τι γίνεται όταν –ακόμα και τώρα- δεν μπορείς να απαντήσεις σε αυτό το «γιατί» που  βουίζει μέσα σου; Όταν ποτέ δεν κατάλαβες γιατί απλά σου «απαγορεύτηκε»;
Τι γίνεται όταν φοβάσαι πως ο έρωτας μοιάζει με ένα συναίσθημα σαν κι αυτό;
Τι γίνεται όταν θέλεις τόσο απεγνωσμένα να μιλήσεις; Να το μοιραστείς γιατί απλά είναι τόσο βαρύ για να το  κουβαλάς μόνος…
Τι γίνεται όταν «σου λείπει», μα ξέρεις πως ποτέ, ποτέ…

Μου έχεις λείψει. Μου λέιπεις.
Μου λείπει η καθημερινότητά σου. Μου λείπει το αυτάρεσκο χαμόγελό σου. Μου λείπουν τα μάτια σου. Μου λείπει ο εαυτός μου κάθε φορά που με κοιτούσες.
Μου λείπεις.
Καληνύχτα.

Τα παιδιά στο σκοτάδι.

Ρωτάς γιατί. Και πώς. Και δηλαδή τι.
Και περιμένεις στ' αλήθεια να σου πω. Και το περιμένω κι εγώ.
Δε θέλεις να ξέρεις.
Δεν ξέρω.
Έτσι.
Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είμαστε εμείς.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα γελάμε και πάντα θα κλαίμε.
Πάντα θα κοιτάζουμε με σβησμένα μάτια, εικόνες μουτζουρωμένες από μάσκαρα ανακατεμένη με μπογιά.
Θα αγαπούμε, θα μισούμε· θα το κρατάμε για εμάς, για εμάς και τα φαγωμένα μολύβια μας.
Θα ερωτευόμαστε ιδέες· δε θα ξέρουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους.
Θα ακούμε μελωδίες από σπασμένα βιολιά και θα φτιάχνουμε με τη φαντασία ιστορίες, θα πλάθουμε σενάρια -κάποια μέρα, ίσως ανεβούμε στο σανίδι και τα παίξουμε, πού ξέρεις;
Θα αγκαλιάζουμε μαξιλάρια και θα φιλάμε τα χέρια μας.
Θα μιλάμε με τρεμουλιαστή φωνή κάτω από τις οργισμένες κραυγές.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα παίζουμε με τα αίματα.
Πάντα θα κρυφογελάμε με ηλίθια αστεία.
Θα χορεύουμε σε ρυθμούς βαλς και θα λικνιζόμαστε σαν από άλλη εποχή παρμένοι, εποχή πιο παλιά, πιο αθώα, πιο γλυκιά.
Θα τρέχουμε σε δρόμους άδειους από αυτοκίνητα· προορισμός: κενό.
Για εμάς πάντα τα τραγούδια θα σβήνουν καθώς πλησιάζουμε.

Έτσι είμαστε εμείς.
Εμείς πάντα θα λέμε νωρίς καληνύχτ· κι ύστερα, νωρίς, θα φεύγουμε.

Έτσι είμαστε εμείς.
Μη με ρωτάς. Και μην αναρωτιέσαι.
Πάντα έτσι θα είμαστε εμείς.
Αλήτικες ψυχές, να βαδίζουν χωρίς φώτα πλάι στις σπασμένες μπάρες.
Αποτσίγαρα και καρφιά από μετάξι.
Μη φοβάσαι· έχουμε όλοι μας φτερά.
Πάψε να ρωτάς μονάχα. Μη με ρωτάς και μην αναρωτιέσαι,έτσι είμαστε εμείς.

ορεβουαρ

 Παντα πιστευα οτι η κλισε ατακα "Γιατι πινεις""Γιατι εχω πραγματα μεσα μου που πρεπει να σκοτωσω" ειναι υπερεκτιμημενη και εξυπνη μονο οταν εισαι 14.
 Λαθος.
 Υποθετω πως εχω κ εγω πραγματα να σκοτωσω μεσα μου.Βασικα,ειναι μπερδεμενη η κατασταση.Τα χω σκοτωσει ολα.Δεν θυμαμαι αν ηταν το οινοπνευμα,η το γεγονος οτι δυστυχως ωριμαζω και αφηνω το ντραμα(Αληθεια,οταν ωριμαζεις γινεσαι αναισθητος καριολης?Η μονο σε εμενα ετυχε αυτο?).Τελοσπαντων,εχω κατι μικρο που προσπαθω να σκοτωσω,αλλα δεν ψοφαει το γαμημενο.Οπως το κοβω,πιο ευκολα θα ψηθουν τα σπλαχνα μου απο το αλκοολ,παρα αυτο.Εχουμε και κριση και τα ναρκωτικα ειναι ακριβα.(Ελατε,τρεξτε ολοι να γραψετε ποσο μαλακας ειμαι ,ποσο ασχημα ειναι αυτα που λεω.Μετα μπειτε στη φουστα της μαμας σας ,διοτι εγω γραφω,και γραφω οτι θελω,κ αν θελω να πω οτι οποιος εχει μεγαλα βυζια εχει τζαμπα ναρκωτικα,θα το πω.Κανενα απο εσας τα βλαμμενα δεν θα με λογοκρινει,στη τελικη να πατε να γαμηθειτε να στρωσετε)
 Αυτο που προσπαθω επιμονα να πω..
 Γαμα το.
 ΜΗ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΥΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΗΛΙΘΙΑ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ.ΑΝ ΤΗ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΕΞΗ θα βγαλω σπυρακια παντου.Δεν ειναι ο ερωτας ετσι ,ειδικα σ αυτη την ηλικια.Ο ερωτας ειναι σκατενιο πραμα ρε.Υπουλο,ισοπεδωτικο,εθισμος.Βρωμικο.Ταπεινωτικο και σκετη ξεφτυλα.Χιλιες φορες στεναχωρια και δυο-τρεις χαρα(που δεν κραταει και πολυ).
 Πισω στο θεμα μας.Οσοι με διαβαζετε πιο συχνα ,θα εχετε ισως καταλαβει οτι 1.απεκτησα ζωη 2.ειναι αρκετα ευχαριστη και ηρεμη.Ασε που χαιρομαι τελικα με το σχολειο.Ειναι σαν να εχω μια μικρη,δικη μου πραγματικοτητα,ολοδικη μου,καταδικη μου,δεν τη ξερει σχεδον κανεις.Οπως και να χει,το προβλημα ειναι οτι εχω πεσει σε τελμα,αγαπητα μου παιδια.(που λεει ο λογος.)Δεν μπορω να γραψω,διοτι ειμαι χαρουμενος και πληρης(σαν γαλα).Η μιζερια,η γκρινια και τα ρεστα με εχουν,δυστυχως η ευτυχως,εγκαταλειψει.Σας ευχαριστω για τα βιουζ,,αλλα δυστυχως εμπνευση παπαλα,ασε που οσο πιεζομαι δεν γραφω και τιποτα καλο.Φυσικα το μπλογκ θα το αφησω ανοιχτο,θα περιμενω μεχρι να ξαναγαμηθει η ζωη μου για να μπορεσω να παρω τιποτα της προκοπης,η ισως καποια μερα μου σκασει καμια τρελη εμπνευση και γραψω κανενα βιβλιο.Μεχρι τοτε,οχι αντιο,αλλα
εις το επανιδείν

Me feat me.

Βασικα οχι οτι δεν ενδιαφερομαι,ενδιαφερομαι αλλα τοσο λιγο ωστε να μην ενδιαφερθω.Δεν ξερω αν με πιανεις σε εχω δει πως τα πιανεις αυτα καμια φορα.Δεν με νοιαζει αν αυτο που βλεπω ειναι ασχημο , δεν μου κανει αισθηση πλεον.Αλλα γιατι να ΠΡΕΠΕΙ να μου κανει?Επειδη αυτο επιδιωκεις? Χερομαι που βρισκεις τον χρονο ,ισως και εγω να τον εχω αλλα δεν με νοιαζει. Τωρα το κατα ποσο ειναι αστειο αυτο, ναι....ειναι αλλο θεμα...ποτε δεν θα πω οχι στο γελιο,στην κλαψα ισως...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙΣ.Ενιγουει...αν δεν καταλαβαινεις θα σου πω εγω ποσο αστειο ειναι.Το να φασκεις και να αντιφασκεις υποθετω πως ειναι χαρακτηριστικο της ηλικιας σου , ναι...γιατι οχι! Το να μιλας για τον εαυτο σου λεγοντας οτι διαφερεις απο τα υπολοιπα παιδια της ηλικιας σου και αυτο της ηλικιας σου ειναι .Ομως ειναι πραγματα που θεωρω οτι δεν ειναι της ηλικιας σου, θελει χρονια εξασκησης κακιας και εγωισμου.Ατομα στην ηλικια της μανας μου το τερματισαν παντως και εσυ απο μικρη στα βαθια.ΜΑ ΤΟΣΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ?Το μονο που εχει σημασια ειναι να χορτασεις το υπερβαρο εγω σου?Ναι και εγω θα παρω την ξεχασμενη φιλη απο το δημοτικο να βγουμε γιατι μολις εμαθα πως κανει παρεα με το γκομενακι που σταμπαρα μπας και το φερει..και εγω θα ριξω ψαρεμα για πραγματα που δεν θα επρεπε να ξερω, και εγω θα βγω με το λαθος ατομο σε καποια φαση που ολες μου οι φιλες θα ειναι κατειλημενες,αλλα θελω να πιστευω πως δεν θα το κανω ποτε μου αθλημα. Επειτα,ασε με να σου πω ενα ακομα χαρακτηριστικο της ηλικιας σου.Δεν ξερεις να χειριζεσαι την ελευθερια που σου δινουν(αν και παραξενο γιατι απο οσο βλεπω μπορεις και χειριζεσε πολλες καταστασεις ΑΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙΣ).Οι γονεις σου ,σου λενε κλασε , και εσυ ριχνεις χεσιμο στα κρυφα παντα.Γιατι εισαι τοσο μαγκας που το μεθυσι σταματαει λιγο πριν το κατωφλι του σπιτιου σου. Tωρα το πιο αστειο απλα ειναι οτι ειμαι αναγκασμενoς να σε δω να ρεζιλευεσε .... οπα σορρυ....να λαμπεις ηθελα να πω.

harder,faster,forever fucking after

Γυρναει.Γυρναει καθε φορα ολο και πιο δυνατο και επικινδυνο.Ειναι τοσο ορμητικο αυτη τη φορα.Θα πρεπε να φοβαμαι ομως εχω τη δυναμη να το αντιμετωπισω.Δε θελω να με κρατησει κανεις αυτη τη φορα.Μπορω και μονος μου.

Εγω και το εγω μου.

Αλλοι κανονες,αλλο παιχνιδι.Απαγορευονται τα χτυπηματα κατω απο το
στηθος.Απαγορευεται να χανω.

 Γιατι στη τελικη,ολοι πονεμενα,πληγωμενα πλασματα ειμαστε.Το θεμα ειναι,ποιος το κρυβει καλυτερα.

vegas playboy

"Τη καυλα που χω μαζι σου δεν θα τη ξεπερασει κανεις.2 χρονια μαλακα  ,2 γαμημενα χρονια.Περνουσα μπροστα σου και εβλεπα τη περιφρονηση στο υφος σου.Σου μιλουσα και δεν απαντουσες πανω απο 3 λεξεις.Γιατι ρε?Επειδη δεν ημουν σαν εσενα?Και τωρα που εγινα τι καταλαβες?Τωρα θα σε τελειωσω εγω.Εγω,θα ειμαι το τελος σου,θα σε κανω να μετανιωσεις ακομα και τον αερα που αναπνεεις"

"Για να κανεις εσυ το καπριτσιο σου μας χαλασες ολους.Τωρα δεν μιλαω καν με τη κολλητη μου ,εξαιτιας σου.Ελπιζω τα ρουθουνια σου να ματωσουν τοσο ωστε να αδειασεις μεσα σου απο αιμα,οσο αδειoς  εισαι σαν ανθρωπος"

Τα βράδυα το κρεβάτι μου γεμίζει

με διάφορα άτομα που δεν τα ξέρω
που με φιλάνε με χείλια σα φίδια
και βολεύονται στην παγωνιά μου
και τα χαράματα τότε που οι ανομολόγητες
οι ενοχές αρχίζουν και μποχάρουν και το φιλί που έπαιρνα όλη νύχτα
βγάνει πλοκάμια κι’απλώνεται μέσα μου
να με σαπίσει
συνειδητοποιώ πως
όλους αυτούς που στο μισοσκόταδο .
της νέας μέρας
τους ικετεύω ψυθιριστά να γυρίσουν πάλι
και να με πάρουν ξανά απ’το χέρι,
να με σεργιανίσουν όπως παιδάκι
σε πλατείες με πολύχρωμα φώτα, όλους αυτούς ουσιαστικά τους έχω απορρίψει. 

people = mice

Χτες λοιπον ειχα μια συζητηση(ο ορος συζητηση ειναι πολυ ευγενικος για να περιγραψει την ολη διαδικασια,εγω το ονομασα ξεκαθαρισμα λογαριασμων και ο συνομιλητης μου ψυχολογικο πολεμο) στην οποια πανω στα νευρα μου αποκαλεσα το αλλο ατομο ποντικι.Ξαφνικα σκαλωσα.Ηταν τουλαχιστον το τριτο ατομο αυτες τις μερες με το οποιο καποτε ημουν κοντα,και χρησιμοποιησα αυτο το χαρακτηρισμο για να δειξω την περιφρονιση μου.Μπορει να ακουγεται κουλο,αλλα για μενα ειναι χειροτερη βρισια απο το μαλακας/πουτανα/καριολης.Αυτες οι χαριτωμενες λεξουλες,δειχνουν θυμο,το να χαρακτηριζεις εναν ανθρωπο ποντικι δειχνει καθαρη περιφρονηση.Οπως παντα ομως,εχω επιχειρηματα.

 Τα ποντικια λοιπον,ειναι χιλιαδες,και μικρα.Οι ανθρωποι τα καταδιωκουν εδω και αιωνες,διοτι καθε αλλο παρα ακακα και χαριτωμενα ειναι.Μπορουν να σου κοψουν κομματια (οπως-τι περιεργο-και οι ανθρωποι,με την μονη διαφορα οτι τα ποντικια δεν παιρνουν τα κομματια σου μαζι τους ουτε τα χρησιμοποιουν εναντιον σου.).Καμια φορα προκαλουν και μεγαλυτερες ζημιες,οπως η πανουκλα.

 Επισης,οπως ειπα και στο ατομο χτες,τα ποντικια οταν το πλοιο βυθιζεται ειναι τα πρωτα που εγκαταλειπουν το πλοιο.(εδω θα σημειωσω οτι θελω τα ποντικια της δικης μου ζωης να πνιγουν στη θαλασσα,μιας και εγκατελειψαν το πλοιο μου οταν βυθιζοταν,ενω χωρις να το ξερουν το εσωσαν γιατι θα βουλιαζε απο το βαρος τοσων πολλων τρωκτικων.)Η ακομα χειροτερα,οταν νιωσουν πως απειλειται η σωματικη ακεραιοτητα τους κρυβονται στη τρυπα τους (Οχι φιλε μου,οταν κανεις κατι θα εχεις και τις συνεπειες των πραξεων σου.Δεν υπαρχει τιποτα στη ζωη που να ειναι μονο καλο/διασκεδαστικο,οποτε βγες απο την τρυπα σου και αντιμετωπισε την γατα,αν εχεις αρχιδια.Γιατι μονο οταν λειπει η γατα,χορευουν τα ποντικια,οποτε μη μου κουνιεσαι.)

(S)he wants revenge

Τιποτα δεν παει καλα.
 Γιατι εκει που πανε ολα καλα,ξαφνικα η ζωη και οι γυρω σου σε γαμανε,αποφασιζοντας να σου κανουν ο,τι χειροτερο μπορουσαν,πραγματικα.
 Και οταν τους ρωτας για χιλιοστη φορα γιατι,μπας και σου απαντησουν και καταλαβεις τι σκατα εχεις κανει και στο ξεπληρωνουν τοσο ασχημα,σου λενε οτι τους πρηζεις απο πανω και πως δεν εχουν κατι αλλο να πουν.
 Τουλαχιστον οποιος στο μελλον θελει να μου γαμησει τη ψυχολογια και να με εκδικηθει τωρα θα ξερει τι να κανει.Fucking with teo's feelings since 2009.Να γιατι με ενοχλει τοσο η γαμημενη περιπτωση,γιατι επαναλαμβανεται.
 Ενω θελω παντα να πιστευω το καλυτερο και να χωνω το κεφαλι μου στην αμμο σαν εκεινα τα συμπαθεστατα ζωακια,τους στρουθοκαμηλους,αυτη τη φορα καθομαι και παρακολουθω σε σλοου μοσιον τον χειροτερο ψυχολογικο πολεμο που μπορω να δεχτω απο το ατομο που θεωρουσα κοντα μου.Τελεια.
 Ασε που οταν σε ρωταει η μανα σου τι εχεις τις τελευταιες μερες κ ολο κλαψουριζεις και τα νευρα σου ειναι χαλια και δεν εχεις τι να απαντησεις κερδιζεις εξτρα ποντους μαλακιας.
 Η ακομα χειροτερα,οταν οι φιλοι σου ειχαν δικαιο εξαρχης και τωρα δεν εχεις καν τα μουτρα να τους κοιταξεις,απλα και μονο γιατι επεμενες οτι δεν θα στο κανει εσενα αυτο,εσυ εισαι ξεχωριστος και τετχοια χαριτωμενα.
  Τελος παντων,τωρα που το εγραψα νιωθω καπως καλυτερα,μεχρι αυριο που παλι κατι θα γινει και θα αρχισω να αντιδρω σαν την ποτιστικη μηχανη του γκαζον,το προβλημα ειναι πως ποτε δεν το συνηθιζα,αλλα τουλαχιστον δικαιολογουμαι ,αφου εχει γινει αυτο που συγκαταλεγω τραγικο.Το μονο ασχημο ειναι οτι αρνουμαι να το παραδεχτω στον εαυτο μου και να αντιδρασω καταλληλα.
 Γαμωτο,ουτε ορεξη να βγω το βραδυ δεν εχω .
 ΟΚ,ΠΟΝΕΣΕ ΑΡΚΕΤΑ,ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ.Δεν ειναι παιχνιδακι,δεν ειναι αστειο κ οπωσδηποτε δεν ειναι σαν τις αλλες περιπτωσεις.

Self hatred

 Ισως.Λεω ισως αν δεν ημουν τοσο σκουπιδι ωστε να κανω αυτα που κοροιδευα στους αλλους,τοτε θα ενιωθα καλυτερα.

 Ισως αν δεν χρησιμοποιουσα τους ανθρωπους γυρω μου σαν σωσιβιες λεμβους για να μην βουλιαξω στον βουρκο που ουτως η αλλως βυθιζομαι,να μπορουσα να λειτουργησω σαν φυσιολογικο ατομο-οσο γινεται δηλαδη.

 Κ ισως,αν το ανθρωπινο ειδος δεν ηταν τοσο μιζερο και εγωιστικο ωστε να κλεινει τις πληγες του αφηνοντας νεες πληγες στους υπολοιπους,να βρισκαμε ολοι τη ζεστασια και την αγαπη που ψαχνουμε τοσο επιμονα απο τη μερα που ερχομαστε σ αυτον τον κοσμο μεχρι τη μερα που τον αφηνουμε,παροτι ολα αυτα ειναι μια ψευδαισθηση.

 Ποιος ειπε οτι δεν μπορουμε να ζουμε με ψευδαισθησεις?Ποιος ειπε οτι η ζωη χωρις ψευδαισθησεις αντεχεται?

Δεν ξερω ποσο καιρο ακομα μπορω να ζησω ετσι
Αυπνες νυχτες,εφιαλτες,ξυπνηματα το αποβραδο
Νοσοκομεια,φωτα που θυμιζουν φθοριο,τοιχοι που ξεφλουδιζουν
Ωρες ατελειωτες σε αιθουσες αναμονης,και καπου μεσα στη νυχτα
κραυγες
"Μανα βοηθησε με.Βοηθηστε με."
Βοηθεια
Ειναι περιεργο πως μυριζουν οι ανθρωποι τωρα πια.
Η μυρωδια τους ειναι γλυκια,αλλα εκεινο το γλυκο που πισω του
ολα εχουν σαπισει βαθυτατα.
Ολη μου η ζωη ενας θαλαμος,αραγε ο θανατος μου πως θα ναι?
Την ωρα που θα ζω?
Τρωω για να ξεσπασω
Γελαω για να ξορκισω τους δικους μου δαιμονες
Ομως δεν ξερω τι θελω να κανω πια,τιποτα δεν εχει νοημα.Εχω πελαγωσει.
Δεν θελω τιποτα ,αλλα δωστα μου ολα.
16 και φορτωμενος με ενα πεπρωμενο απο το οποιο περιμενω πως και πως να ξεφυγω.
Προσπαθω να ξεσπασω,σπαω πραγματα.
Προσπαθω να αγαπαω αλλα τιποτα.
Προσπαθω να σκεφτω,βουρκος.
Προσπαθω,ολα πανε στον βροντο,μενω εκει να κοιταζω
σαστισμενος με γουρλωμενα ματια
Ειναι ειρωνικο και παραλογο
πως ενας ανθρωπος που εχει πονεσει τοσο πολυ,ξερει να σας χτυπαει εκει που πονατε
αμυνες υποθετω
Επαψα να κοιμαμαι ηρεμα τα βραδια,ακομα κ αν δεν κοιμαμαι μονoς μου πια
με βασανιζουν οι ιδιοι εφιαλτες οπως τοτε
Μενω σπιτι γιατι μ ενοχλουν ολα,
το χρωμα τον μαλλιων μου,ο τροπος που αγγιζω το προσωπο μου με τα δαχτυλα μου
μ εβαλαν ολοι να ορκιστω πως δεν θα ξανακανω κακο στον εαυτο μου
αλλα αυτο ειναι το χειροτερο κακο

Δεν σε πιανω πουθενα,ουτε θελω τελικα

Οσοι λενε πως η αγαπη ειναι ικανη για ολα απλα ζουν στον ιδανικο κοσμο στο κεφαλι τους.
Και ξερεις ποσο σ αγαπαω,αλλα μερικα πραγματα τελειωνουν,τιποτα δεν κραταει για παντα.
Ολοι φευγουμε.Ολοι.
Νιωθω πως το τελος ειναι κοντα αλλα αφου ειμαι χαρουμενος δεν με πειραζει ιδιαιτερα.
Ισως και να κανω λαθος.Ισως ομως να ναι απλα που εχουν πεσει οι αμυνες μου.
Μονο μην το κανεις να πονεσει.Σε παρακαλω.

close me up

 Ειναι απιστευτο,το πως ξυπνανε ολα αυτα που εκρυβες μεσα σου καλα τοσο καιρο.Που νομιζες οτι τα ειχες σκοτωσει.Ποτε δεν καταφερες να νικησεις τους δικους σου δαιμονες.Απλα ησυχασες,για μερικα χρονια.
 Εχεις καθε ευκαιρια και προσον για την ευτυχια.Απλα το μονο σου λαθος ειναι πως δεν καταφερες ποτε να αντισταθεις στην ηδονη που σου προσφερει ο πονος.Ηθελες να ζεις στην κολαση,γιατι ο παραδεισος ειναι πιο δυσκολος να τον κρατησεις.Μισεις την σιγουρια,σε τρομαζει το μονιμο,το σταθερο.Ετσι εμαθες να ζεις,και δεν ειναι τοσο περιεργο.
 Αυτοκαταστροφικη.Αυτη ειναι η λεξη που σου ταιριαζει.Λες πως θα παψεις να κανεις κακο στον εαυτο σου.Καθε μερα.Τα ιδια και τα ιδια,ξανα και ξανα και ξανα.Τις πρωτες φορες ηταν υπεροχα,και τωρα προσπαθεις με νυχια και με δοντια να νιωσεις οπως εκεινες τις πρωτες φορες,αλλα δεν γινεται.Δεν ειναι καν ωραιο πια.Κ οταν ειναι ωραιο,ξερεις πως μετα απο λιγο θα υποφερεις ξανα.Ζεις σε μια διαρκη αγωνια.
 Καμια φορα ο πονος σταματαει.Για λιγο.Και κανεις σχεδια για το μελλον,μιας και εφυγε ενα βαρος απο πανω οου.Νιωθεις ελευθερη,νιωθεις καλα,πως μπορεις επιτελους να ζησεις μια φυσιολογικη ζωη.Νομιζεις πως μπορεις παλι να τρεξεις,να αναπνεεις βαθια ,να σε αγκαλιαζουν χωρις να τραβιεσαι και να φωναζεις.Το επομενο πρωι ομως,η αναγκη σου για πονο συνεχιζεται.Παλι πισω,παλι στο μηδεν,παλι κυλιεσαι στη λασπη.
 Αγαπας την μοναξια σου.Θυμωνεις,ουρλιαζεις,δεν θες να δεις κανεναν,θες μονο να γραψεις,να γραψεις,να γραψεις,μονο αυτο σε ηρεμει,πετας πραγματα,σπας αντικειμενα.Διωχνεις τους ανθρωπους απο γυρω σου εκεινη την ωρα γιατι αν δεν φυγουν,θα τους χτυπησεις,θα τους σπασεις με τα λογια σου με την ιδια ευκολια που σπας οτιδηποτε γυαλινο,οτιδηποτε ευθραυστο.Οι φιλοι σου πλεον ειναι τα βιβλια,το φαγητο και ο πονος,αυτος ο πονος που δεν σε αφηνει,χωρις να εξεταζει ωρες και στιγμες
.
 Αναρωτιεσαι γιατι τα πραγματα βγηκαν τοσο εκτος ελεγχου.Πως εσυ,που παντα περναει το δικο σου,δεν μπορεις να επιβληθεις στον ιδιο σου τον εαυτο.Και ρωτας,ξαναρωτας και ξαναρωτας ποτε θα σταματησει το μαρτυριο,γιατι ολοι νομιζουν πως απο σενα εξαρταται να τελειωσει.Ομως οχι.Ποτε δεν ησουν αρκετη δυνατη για να αφησεις οτι σου προσφερει τοση ευχαριστηση.
 Κ ολο ρωτουσες τι θα γινει στο τελος

"Ε λοιπον,η θα τρελαθεις,η θα πεθανεις"

I lost my yellow basket and I wanna die.

Κ ειναι εκεινη η τηλεοραση με τα χιονακια που αφησαμε ανοιχτη

να μας κραταει συντροφια,να μην φοβομαστε μονοι μας

εκεινες οι χωρις νοημα εικονες που κοψαμε στη μεση

ειναι που πρωτη φορα στη ζωη μου που νιωθω να μισω ανθρωπο,δεν ξερεις ποσο με τρομαζει.

Καμια φορα αναρωτιεμαι γιατι δεν βρεθηκε κανεις να μου λεει ιστοριες τα βραδυα που εβλεπα εφιαλτες

και γιατι οταν ξυπνησα χτες τρομαγμενoς δεν νοιαστηκε κανεις να με καθησυχασει.

Ακουω καθε μερα χιλιαδες ερωτευμενους ανθρωπους ,ακουω πως χτυπανε οι καρδιες τους,ακουω το αιμα να κοχλαζει στις φλεβες τους και ζηλευω.

Νιωθω ποσο υποφερουν,ξερω πως ειναι να περνας αχνες γραμμες με
το μολυβι σου πανω στην ζωγραφια του αλλου.

Εκεινοι δεν ξερουν ποσο τυχεροι ειναι μεσα στην ατυχια τους.

Να καταλαβεις μονο ποσο κουραζομαι.Ποσο κουραζομαι να σβηνω αναμνησεις,ονο
ματα και προσωπα.

Αν ενιωθες μονο ποσο δεν μπορω να νιωσω.

Ξερεις,αυτες τις μερες ειμαι πολυ μονος και σκεφτομαι σκιες.Δεν με πειραζει που ειμαι μονος,αληθεια.Δεν ειναι πως συνηθισα τη μοναξια,καθολου.Ουτε καν το σκεφτομαι κ αυτο ειναι ολο

Υπαρχει και ενα ατομο που με κανει να νιωθω πως δεν ειμαι τοσο ερημος.Μου θυμιζει ποιος ημουν.
Με κανει να νιωθω ομορφα,γελαω οταν ειμαστε μαζι.Δεν με προσβαλει ποτε,ουτε προσπαθει να με πληγωσει.Νοιαζεται για μενα,κ ειναι καλο αυτο.
Πρωτη φορα νοιαζεται καποιος ετσι για μενα.Θελει να του ανοιγομαι,οχι ψευτικο ενδιαφερον,μπορει να με κανει να ξεχαστω και να νιωσω καλα με τα παντα γυρω μου.
Προσεχει λεπτομερειες,τα παντα γυρω μου.Οταν ειμαστε μαζι νιωθω ασφαλης

Και δεν θελω να φυγει.Μονο που το σκεφτομαι πεθαινει και το τελευταιο κομματι εαυτου που ειχα μεσα μου.

Αλλα ξερω πως θα γινει κ αυτο,πιθανοτατα πολυ συντομα.Ετσι ειναι οι ανθρωποι.Ενα ωραιο πρωι ,εκει που τους εχεις αναγκη σε παρατανε και σε αφηνουν μονο και αβοηθητο.Δεν περιμενω κατι παραπανω.

Something inside me has died

Υπαρχουν 3 κατηγοριες ανθρωπων:αυτοι που δεν ξερουν πως ειναι μονοι και δεν θα το ανακαλυψουν,αυτοι που ξερουν πως ειναι μονοι και εχουν μαθει να ζουν μ αυτο,και αυτοι που βρισκονται καπου στο μεταιχμιο,και ενω ξερουν πως ειναι μονοι ,κλεινουν τα ματια στην αληθεια,και ψαχνουν περαστικες φιλιες και περαστικες αγκαλιες
Εσυ παντα ηθελες να ανηκεις στη στη 2η κατηγορια,αλλα δυστυχως ανηκες στην τριτη.Γιατι δεν επαψες ποτε να ελπιζεις πως οι ανθρωποι δεν θα παψουν να σε εγκαταλειπουν,οπως εκαναν παντα.Ακομα χειροτερα,πιστευες οτι τουλαχιστον θα ειχαν λιγη αξιοπρεπεια και θα επαυαν να σου λενε ψεματα.

Αρχιδια.

Κ επειδη δεν επαψες ποτε να χεις υψηλες προσδοκιες,μονιμως πληγωνοσουν.Αλλα απεκτησες ανοσια απο καποιο σημειο και μετα.Ηξερες τι θα συμβει στο τελος,αλλα ισως ειχες αναγκη για ανθρωπινη επικοινωνια,ισως δεν μπορουσες να αντεξεις τη μοναξια.Κ ετσι,καθε φορα που εκλαιγε καποιος,η ακομα κ οταν εκλαιγες εσυ,σκεφτοσουν απο μεσα σου οτι σε κανενα 3μηνο θα τα θυμασαι αυτα και θα γελας.Επαψες να δινεις σημασια ακομα και στον πονο.Η οποτε απογοητευοσουν,σκεφτοσουν πως ολα αυτα δεν εχουν καμια σημασια,πως η ζωη ειναι μικρη και μπορει αυριο να σε πατησει αυτοκινητο και να πεθανεις,οποτε πρεπει να προχωρισεις.
Σιγα-σιγα βρηκες τη λυση,σε καθε κομματι που εσπαγε μεσα σου, εβρισκες ενα αλλο να το αντικαταστησεις.Γεμισες ετσι προσωρινους γκομενους,προσωρινους φιλους και δεν εκτιμησες ποτε τα ατομα που προσπαθησαν να σταθουν διπλα σου,γιατι ηξερες οτι καποια στιγμη θα εφευγαν κ αυτα,οποτε απεφυγες να δεθεις μαζι τους.Εβαλες εναν βασικο κανονα στη ζωη σου,να μη νιωσεις ποτε παραπανω πραγματα για οποιονδηποτε απο οσα νιωθει αυτος για σενα,και παροτι καθε φορα δεν τον τηρουσες,σιγα-σιγα βελτιωνοσουν,και πληγωνοσουν καθε φορα και λιγοτερο.Πλεον δεν γεμιζες στεναχωρια,αλλα αγανακτηση.Και ηρθε η μερα που επαψες να νιωθεις,και οτι ειχε απομεινει μεσα σου ηταν ο εγωισμος σου

Hello stranger

Say anything you like to me!You can't hate me more than I hate myself -Noone loves you like me.Noone -You have no idea how worthless you make me feel -I'm so close to saying fuck it and giving up- So much has suffered your heart.How can you still be willing to stay?-Being with you was the only time I've ever been happy-Protect me from what I want-You are being lied to-I love everything about you that hurts-Other people will always let you down-I won't let you close enough to hurt me-Human beings will always betray you-I live in constant fear that some woman might steal you away from me-I was so important to you,then someone better came along-How you hurt yourself on the outside,to kill the thing on the inside-I don't want to say goodbye to people anymore-I could never hurt you like you hurt me-Please don't tell anyone how I live-I remember everyone that leaves-Pain made me change-Nothing good ever stays with me.Absolutely nothing-Your soul is poisoned

with the decadance you suffer every night

"Κ ειναι που τιποτα δεν με κραταει πια σ αυτη τη πολη.Δεν ειναι οτι σταματησα να την αγαπαω.Απλα σταματησα να πιστευω στους ανθρωπους της.Γιατι τελικα,η πλειοψηφια ειναι τα ιδια χαλια.Το ανθρωπινο ειδος τα 3 τελευταια χρονια δεν εχει σταματησει να με απογοητευει ουτε στιγμη."
Θυμοταν ξεκαθαρα οτι πριν 3 μηνες,παλι ειχε κανει αυτη τη συζητηση.Ηταν φθινωπορο,κραταγε ενα red bull στο χερι.Ο καιρος ηταν μουντος,το τοπιο γκριζο,αλλα η λιγοστη πρασιναδα σ εκεινο το πολυαγαπημενο παρκο εκανε καπως καλυτερη την ατμοσφαιρα.
Κοιταζε τα γκριζα σπιτι διπλα της,και ενιωθε οι τοιχοι τους να ερχονται πιο κοντα.Πνιγοταν.Πνιγοταν πολυ.Ενιωθε πικραμενη,και προδομενη απ ολους και ολα.Ηθελε να ξεκινησει μια νεα ζωη,να κανει μια νεα αρχη,να ξεχασει οτι δυσαρεστο της ειχε συμβει,να παψει να κανει κακο στον εαυτο της.
Η φιλη της,η Κ.την κοιτουσε μια με κατανοηση,μια με απορια.Παλι καλα που ηταν αρκετα εξυπνη κοπελα,ωστε να καταλαβει τι εννοουσε,ομως δεν τα ειχε ζησει.Ακομα θυμοταν το βλεμμα της παρολαυτα.
Υστερα απο τρεις μηνες,ενιωσε παλι πως πνιγεται.Αυτη τη φορα,τα ατομα γυρω της ειχαν συμπεριφερθει οπως ακριβως περιμενε-μετρια.Ουτε ασχημα,ουτε πολυ ομορφα.Τουλαχιστον αυτος ηταν ακομα εκει,δεν την αφησε ουτε λεπτο,οτι κ αν γινοταν.Κ ας μην τους καταλαβαινε κανεις.
Εκεινος ηταν ενταξει απεναντι της,παντα κοντα της,κ αυτη σαν ανταλαγμα τον αγαπουσε με εναν αρρωστημενο τροπο,που ουτε εκεινη δεν καταλαβαινε.
Απλα ηθελε να ναι καλα και τιποτα αλλο,αλλα αυτες οι εκρηξεις θυμου της ....
Ομως αυτη ηταν ετοιμη να ανοιξει τα φτερα της.Το μελλον της ανοιγοταν μπροστα της,οι δρομοι ηταν ανοιχτοι και τα σκυλια δεμενα που λεει και ο λαος.Ειχε ονειρα,και τα εβλεπε ενα ενα να πραγματοποιουνται,ηταν τοσο νεα ,ηταν σαν να της χαριζαν τον κοσμο ,να της τον εδιναν στα χερια,να της ελεγαν παιξε,ειναι γυαλιστερος και πολυχρωμος,απλα προσεχε μην τον σπασεις,ειναι ευθραυστος
Ισως να ειχαν δικιο οι δικοι της,σκεφτοταν.Ισως να πρεπε να φυγει μονιμα πλεον απο αυτη τη χωρα.Κατα βαθος ομως,καπου μεσα της φοβοταν.Φοβοταν το αγνωστο.Δεν της αρεσαν οι αλλαγες,καποτε ειχε βολευτει στη ζωη της,ομως τωρα ηθελε να κανει μια νεα αρχη,το ηθελε τοσο πολυ.
Θα πηγαινε σε καποια αλλη χωρα,δεν θα μιλουσε σχεδον σε κανεναν και θα δουλευε σκληρα για να πετυχει αυτα που ηθελε.Αυτο ηταν το σχεδιο της.

επρεπε να φυγει.πνιγοταν.επρεπε να φυγει.

Υπάρχουν αμαρτίες που η ανάμνηση τους είναι πιο γοητευτική απο ότι η ίδια η πράξη

Το στομαχι μου ειναι κομπος και νομιζω πως θελω να ξερασω.

Μακαρι να ειχα τη δυναμη να αντιμετωπισω την αρχη του τελους,μακαρι.

Ολοι πισω στις ζωες μας οπως ηταν παλια,εγω στη δικη μου και εσυ στην δικη σου.

Παντα περιμενα πολυ λιγοτερα απο οσα μου εδιναν,μου εδωσαν περισσοτερα και τωρα μου τα αρπαζουν απο τα χερια.

Φοβαμαι να τα αποχαιρετησω.Ηταν ο μικρος μου γυαλιστερος και πολυχρωμος κοσμος.Και τωρα παει,πεθανε.Ξεψυχησε.

Ω Θεε μου.Δεν αντεχω πια.

Αν περισσέψαν όνειρά μου σκιά μου, χρέωσέ τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου

Τι ειναι χειροτερο?
Να ζεις στη σιωπη?
η στους ηχους της φωτιας ενω κατατρωει τα παντα?

Ποσο καιρο περασαμε στη σιωπη ομως?
Φευγω σιωπηλα,οπως ηρθα,οπως ηρθες,οπως ηρθαν και εφυγαν ολοι
Αν ποτε θελησεις,φωναξε κ εγω θα ακουσω

Την φωτια δεν μπορεσαμε ποτε να τη σταματησουμε
Θα ειναι παντα το ιδιο καταστροφικη,επικινδυνη,απληστη,λαιμαργη
Θα φουντωνει παντα με την ιδια ενταση
Θα σε καιει προκαλωντας παντα τον ιδιο πονο
Θα κανει παντα σταχτη οτι εχτισες με κοπο


Ομως,δεν σε σκοτωνει,οπως η σιωπη.....

"Ειμαι μια μικρη μαιμου και τον παιρνω που και που"

Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,παψαμε να κυνηγαμε τον ερωτα και την αγαπη
 Τους αγνοησαμε,και ψαξαμε one night stands και πιπες στις τουαλετες καποιου βρωμικου μπαρ.
 Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,παψαμε να κοβομαστε γιατι η επιβιωση ειναι το ταλεντο του ισχυρου
 Κ ισχυρος ειναι αυτος που ξερει να κρυβει πιο καλα τον πονο του.Ετσι το ριξαμε στο τσιγαρο.
 Σ αυτη τη πολη,τη γεματη ανθρωπους,εγκαταλειψαμε αυτους που νοιαζονταν για μας
 που ειχαν να μας δωσουν πολλα και να μας μαθουν τι σημαινει καλοσυνη
 επειδη προτιμησαμε τον πονο και τη συνηθεια
 Δειλοι,να τι ειμαστε σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους.
 Γ αυτο καθε Σαββατο κρυβομαστε πισω απο ατελειωτα ξενυχτια,χανγκοβερς και προκλητικα ρουχα
 Και κανεις δεν χτυπαει τη πορτα μας πια να μπει,απλα μπουκαρει μεσα.
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,θελοντας και μη μαθαινεις να ζεις στους δρομους
 μαθαινεις να τους αγαπας παροτι ανα πασα στιγμη κινδυνευεις.
 Οι μπατσοι ειναι παντου,αλλα ο ερωτας δεν μας κανει αορατους πια,γιατι παψαμε να πιστευουμε σ αυτον.
 Μας αρεσει η βροχη γιατι κρυβουμε τα προσωπα μας,κατω απο τον ηλιο ειμαστε ολοι γυμνοι και εκτεθειμενοι.
 Κραταμε τα αστεια μας για να τα θυμομαστε τις μερες που ειμαστε θλιμμενοι και περιμενουμε να μας σωσουν
 οχι οι ανθρωποι,αλλα τα πεφταστερια και τα οι στιχοι που ειναι γραμμενοι στα πιο απομονωμενα μερη της καβαλας
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,καθε μερα ξυπναμε με τον φοβο μηπως χασουμε αυτους που νοιαζομαστε και φτιαχνουμε ιστοριες μεσα στο κεφαλι μας μονο για να περασει η μερα.
Στο σχολειο,στο δρομο,γραφουμεγραφουμεγραφουμε ,για να εχουμε καπου να μιλαμε
και πιανουμε κουβεντες σε πλατειες με τις γνωστες φατσες των ντιλεραδων
 γυρω απο φωτιες με φυλακισμενους,αστεγους και πορνες
γιατι οποτε μιλαμε με τους υπολοιπους ανθρωπους,τρωμε γροθιες μεσα μας.
 Σ αυτη τη πολη τη γεματη ανθρωπους,μειναμε μονοι μας.

Κυριακες.

 Νιωθω μια μικρη λυπη βεβαια,να χαραμιζομαι σε ασημαντους ερωτες,ερωτες του μετρο και του ηλεκτρικου,σκεψεις και πραξεις του 5ωρου,αλλα δεν γαμιεται.Ολοι αυτοι οι ηλιθιοι που ενδομυχα ζηλευω,οι οποιοι ισχυριζονται οτι εχουν βρει τον ερωτα της ζωης τους,μου προκαλουν μια ριγη στη σκεψη οτιδηποτε μονιμου και ηρεμου.
 Εχω την εντυπωση,πως πλεον με χαρακτηριζει μια απαθεια,μια ελλειψη ενδιαφεροντος για...ε λοιπον,τα παντα.Εγιναν πολλα καλα,και πολλα κακα ταυτοχρονα το τελευταιο διαστημα,και το μονο που εκανα ηταν να αδιαφορω.
 Χρειαζομαι ενα καφε.Για να ξυπνησω.Εναν καλο καφε.Οχι σαν το φλιτζανακι που ηπια πριν
 Σκεφτηκα κατι πολυ απλο και συνθετο παραλληλα.Δες την αλφαβητο,ενταξει?Τα γραμματα,σχηματιζουν λεξεις.Οι λεξεις βγαζουν νοημα.Ομως το αλφα,εμεις το καναμε αλφα.θα μπορουσε να προφερεται οπως το καπα.Και η λεξη μηλο,εμεις της δωσαμε νοημα.Θα μπορουσε να σημαινει τραπεζι.Και να λεμε μην ακουμπας τα ποδια σου στο μηλο.
 Το ιδιο ειναι και με τους ανθρωπους.Ειναι τρομακτικο το πως με μερικους τη μια μερα ειμαστε αγνωστοι.Και περναει λιγος καιρος και τους αφηνουμε να μπουνε μεσα στη ψυχη μας,στο μυαλο μας,να ξερουν τις σκεψεις μας.Ενας αγνωστος μπορει να μας κανει κουρελι.Δεν παυει να ειναι ποτε αγνωστος,γιατι ποτε δεν ξερεις πραγματικα τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να νιωσεις τον πονο τους,δεν μπορεις να νιωσεις τον δικο μου πονο,γιατι ο πονος ειναι εγωιστικος και παροντικος,σε καιει,σε τσακιζει αλλα οταν περναει σου αφηνει μονο την αναμνηση.
.
 ΥΓ..Γιατι να ξερεις,εσυ με τσακισες.Οχι ο αλλος,ο αλλος,ο "σιχαμενος" με τσακιζε 9 μηνες με τον δικο του τροπο,επειδη ηταν καθαρμα και το ηξερα απο την αρχη,ηταν επιλογη μου.Απο εσενα,δεν περιμενα τιποτα τετοιο.
 Κ οχι για κανενα αλλο λογο,ισως τελικα ποτε δεν καταλαβες ποιος ειμαι.Τωρα που το σκεφτομαι,ουτε εγω καταλαβα εσενα.Κ ας λεγαμε το κλασσικο"μονο εσυ με καταλαβες,μονο με εσενα νιωθω ετσι",που τωρα λες πως δεν ισχυει.


 Α,οχι.δεν θα το αφησω εδω.

 Καθε μερα,δεν ειναι μια ωραια μερα.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ,η στην καλυτερη περιπτωση,βαρετη και μετρια.απλα δεν το εχεις ζησει.Και αν θες να ξερεις,μπορει να ειμαι ενας σωρος απο σκουπιδια,αλλα χαιρομαι,γιατι τουλαχιστον,πρωτου πεσω στη χωματερη,ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΤΙ.Μπορει το μυαλο μου να ειναι αρρωστο,μπορει το σωμα μου να ειναι βρωμικο και σημαδεμενο και η ψυχη μου να σαπιζει,μπορει οπως ελεγες να υποφερω,αλλα τουλαχιστον ποτε δεν φοβηθηκα να ζησω.
 Και εγω,ειδα δυο πινακες.Αυτον με τη θαλασσα,και αυτον με τις νεραιδες.Στον πρωτο,με επιασε εκεινη η τυπισσα που κοροιδευαμε μαζι και ξαφνικα ειναι ειναι τοσο γαματη,και ειπε με το ηλιθιο ψευτικο υφακι που με αηδιαζει "Αχ,μα πως μπορει να ζωγραφιζει τοση ομορφια χωρις να υπαρχει".Και εγω της ειπα πως υπαρχει τοση ομορφια.Εχω δει τη θαλασσα στις 7 το πρωι,εχω δει την ανατολη του ηλιου και την αντανακλαση του φωτος του στη θαλασσα το ξημερωμα,κ εχω νιωσει το κρυο να μου τρυπα το δερμα σαν χιλιαδες μικρες βελονες.

 Εγω ομως,ειδα την ομορφια γιατι ξενυχτισα το προηγουμενο βραδυ.Περασα ωρες στο σκοταδι,για να ξημερωσει πραγματικα.Και το ξερω πως καποια μερα,οπως εκεινο το πρωι,πραγματικα θα ξημερωσω κ εγω.

Tο μονο που εχουμε,ειναι ο εαυτος μας.Και το μονο που μπορουμε να κανουμε,ειναι να πιστευουμε σ αυτον.Η τουλαχιστον,να ελπιζουμε.

Αηδια.Πραγματικη αηδια.Τιποτα δεν αλλαξε,ολα χειροτερα πηγαν.Σε μισω,σε μισω,σας μισω,μας μισω,ολοι καναμε λαθη,ολοι παιξαμε λαθος,λαθος επιλογες,ολα λαθος.

Ισως τελικα,πρεπει να παρω την κατασταση στα χερια μου.Δεν νιωθω ετοιμος,ποτε δεν ενιωσα.Δεν εκτιμησα οσα κερδισα,κοιταζα παντα τα στραβα και τωρα...τωρα κοιταω πισω μου με νοσταλγια.Τα παλια γινονται νεα και τα νεα παλια,η κατασταση μενει στασιμη και εγω ειμαι παντα στο σημειο μηδεν.Αγχος,λυπη,χαρα,αγχος,λυπη,χαρα,αγχος,λυπη,χαρα και ενας Τεο καπου εκει να τρελαινεται.

the kid from 9th street

Δεν συμπαθω ευκολα,μα αυτο το παιδι ειναι τοσο...τερμα ουαου.

stressed,depressed,but well dressed.

No.

No one will ever save you, no kisses are too deep
No cross will give you answers, or satisfy your needs
No faith will give you pleasure, that takes away the pain
But hate will give you meaning, and make you feel again

THAT

.

                                καπως ετσι...τα νευρα μου.

Truth is...

Ένας ελεύθερα μόνος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τον άλλο. Γιατί δεν τον φοβάται, δεν εξαρτάται από αυτόν, δεν τον χρησιμοποιεί, δεν τον απομυζά

Σου εύχομαι...

Σου εύχομαι να βρεις αυτά που σου χρωστώ
κι όλα αυτά που νοσταλγείς και ας χάνεις το σωστό
Σου εύχομαι να δεις τοπία μαγικά
σε καρδιές που θ΄απορείς πώς αγγίξαν την χαρά
Εύχομαι να τα ποθείς στ΄αστέρια να χαθείς
και ν΄αγγίξεις το βυθό που δεν μπόρεσα να βρω

Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
από σένα να ξεφύγω πριν σε μισήσω δυνατά
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
αναμνήσεις πια τυλίγω και σου αφήνω τα καλά

Σου εύχομαι να βρεις αυτά που μου χρωστάς
κι απ΄τον κόσμο αυτό να βγεις το θυμό να ξεγελάς
Σου εύχομαι να ζεις την κάθε σου στιγμή
κι αν μπορείς ν΄αντισταθείς απ΄του χρόνου τη ρωγμή
Εύχομαι να ονειρευτείς τους φόβους σου να δεις
και να σβήσεις το κενό που μας χώριζε στα δυο
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
από σένα να ξεφύγω πριν σε μισήσω δυνατά
Μα εγώ πρέπει να φύγω θα φύγω γιατί μου έκανες πολλά
αναμνήσεις πια τυλίγω και σου αφήνω τα καλά

Every touch is sacred when they leave the room.f I have to switch the lights off, I wanna switch them off with you.

 Τσιγαρα δεν ειχα,η κοκα κολα τελειωσε,ηθελα τοσο πολυ να παω τουαλετα αλλα βαριομουν να σηκωθω.
 Μετα απο ολιγολεπτο ψαξιμο βρηκα ενα κουτακι κοκα κολα χωμενο πισω απο διαφορα τροφιμα στο ψυγειο.Δεν ηξερα ακριβως αν την ηθελα,ομως σε ενιωθα να ξενυχτας μαζι μου.Κατι σαν σιωπηλη συμπαρασταση στο αδιακοπο βουητο στο κεφαλι μου.

 Ξερω ποσο θα πονεσει,το ξερω γαμωτο,ομως δεν μπορω να αντισταθω στα παθη μου,δεν μπορω,δεν μπορω,απλα δεν μπορω.Δεν ξερω πλεον αν ειναι παθος η απλα εγωισμος.Ξερω πως πρεπει.Ξερω πως δεν μπορω να μεινω με το "τι θα γινει αν". Δεν φταιω εγω.Νιωθω πως χανω το μυαλο μου.Ακομα και τωρα δυσκολευομαι να κατανοησω τι γραφω.Γραφω ασυναρτησιες.Τουλαχιστον δεν νιωθω τοσο πια.Ομως με λιγες σου λεξεις,μου προκαλεις γαληνη.Βεβαια,συχνα με αηδιαζεις.Κι ισως να μην ξερεις,πως καθε λεπτο,εχω το γαμημενο το βρωμονομα σου στο στομα μου να κλωθογυριζει.Ολο αυτο το συνοθηλευμα απο σκεψεις και δειγματα αισθηματων,ομως ευτυχως δεν νιωθω σχεδον τιποτα δυνατο.Ακομα...

  Αραγε θελει μαγκια να αφεθεις σε κατι που θα σε πονεσει?Η απλα ηλιθιοτητα?
 Ο πονος ειναι ανθρωπινος,η μηπως τελικα ειναι για τους αδυναμους?
 Υπαρχουν ανθρωποι που οντως δεν εχουν συναισθηματα?

 Επιπλεον,αυτες οι βρωμικες ηδονες που δοκιμαζουμε ολοι μαζι ,μα θελω να νιωσω ζωντανoς,γελαω με το ποσο μπουρδελο εχουμε γινει μεταξυ μας ολοι,και φταιω εγω,μονο εγω,εγω τα ξεκινησα ολα,μεχρι και στα στανταρ ζευγαρια εγω κανω κονε,νιωθω σαν σεναριογραφος σε δραμα.

 Μονο εμενα,ετσι δεν ειναι?Μονο εμενα.Μονο εγω καταφερνω και βγαζω αυτο το κατι στους κακους ανθρωπους,διοτι ακροβατω μεταξυ βρωμιας και λυτρωσης.Γ αυτο και αφηνω το στιγμα μου.Γ αυτο και η αληθεια,αν ειναι αληθεια.

πυροτεχνηματα

Ξερεις πως ειναι τωρα..Παθιαζεσαι παρα πολυ με κατι,σε ενθουσιαζει,χαιρεσαι...Αποκτας μερα με τη μερα ,λεπτο με το λεπτο ολο και πιο πολλη ορεξη και χαρα.Οι ελπιδες σου αποκτανε θεμελια και στεριωνουν και εσυ μενεις εκει και περιμεεεεεενεις.Περιμεεεεεεεεεεενεις.περιμενεις κ αλλο κ αλλο κ αλλο
Ωσπου μια μερα ξυπνας και αποφασιζεις πως μια ζωη θα εισαι στην αναμονη και θα περιμενεις γιατι τιποτα δεν προκειται να συμβει.Τιποτα δεν θα αλλαξει και ας το θες τοσο,και ξαφνικα τα πυροτεχνηματα σταματανε να σκανε,ο ουρανος ξαναγινεται μαυρος και εσυ μενεις στην σιωπη.Να υποφερεις απο την απορια και τον πονο και να αναρωτιεσαι γιατι τοσο καιρο εθελοτυφλουσες...




Πυροτεχνημα ησουν κ εσκασες

Χαιρεσαι μ*λακα?

Ειμαι συναισθηματικα φορτισμενος και θα γραψω ενα σωρο μαλακιες αλλα δεν με ενδιαφερει,εχω τοσα νευρα που καπου πρεπει να ξεσπασω.
Νευρα....Το μονο που μπορω να νιωσω τον τελευταιο καιρο...Πλεον ειμαι ενας εντελως κενος ανθρωπος,δεν εχω ονειρα,ελπιδες,εχω σκοτωσει τις αναμνησεις μου,δεν κλαιω,δεν γελαω,ειμαιενα αδειο κουφαρι...
Χαιρεστε μαλακες?
Χαρηκατε που με κανατε σαν και σας?
Χαιρεστε που καθε μερα μου ειναι ιδια με την προηγουμενη και δεν διαφερει σε τιποτα με την επομενη?
Χαιρεστε που εχω καταντησει να λυπαμαι τον εαυτο μου?
Χαιρεστε που ειμαι ερμαιο των ενστικτων μου?
Χαιρεστε που περασα ΤΟΣΟ δυσκολα τα 2.5 τελευταια χρονια?
Χαιρεστε που ΟΛΟΙ,ενας προς εναν,μια προς μια ,με πληγωσατε,ο καθενας με τον τροπο του?
Χαιρεστε που μεσα μου εχω γινει πετρα,σκληρος και τιποτα πλεον δεν μου κανει αισθηση?
Χαιρεστε που επαψα να ειμαι εγω?
Ελπιζω να χαιρεστε ΠΟΛΥ,γιατι ερχεται και η δικη σας η σειρα,και στην κατασταση που βρισκομαι και με φερατε,δεν θα δειξω οικτο.
Ξερετε εσεις ;)

Homophobia is gay.

Εχω βιωσει λοιπον την ομοφοβια με τα ματια μου.Εχω δει μαλακες καγκουρες,αλλα και ατομα απο αλλες υποκουλτουρες να ασκουν λεκτικη και σωματικη βια σε φιλους μου,μονο και μονο επειδη ειναι "αδερφες".Εχω ακουσει το καθε πουτανακι που του χει καει ο εγκεφαλος απο τη ντεκαπαζ να λεει"ας τον μαζεψει καποιος τον γκει,πως κουνιεται ετσι"οταν εκεινη κουνιεται χειροτερα απο μαουνα σε θαλασσοταραχη.Επειδη ισως το κειμενο που ακολουθει να φανει πολυ γλυκο και φιλελευθερο,ειπα να το εμπλουτισω με προσωπικα στοιχεια ωστε να γινει ακριβως αυτο που κραταω μεσα μου 5 χρονια τωρα,εχοντας βιωσει τετοιες καταστασεις,εχοντας δει και δεχτει τοσο ρατσισμο Με μια λεξη ,να το γεμισω οργη,θυμο και,γιατι οχι,μισος.

 ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΙ ΣΤΡΕΙΤ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΝΑ ΚΑΡΚΙΝΙΑΣΕΤΕ ΡΕ.Ελπιζω να κανετε πολλα παιδακια και να βγουν "ΚΟΥΝΙΣΤΕΣ,ΠΟΥΣΤΑΡΕΣ,ΑΔΕΡΦΕΣ" ΚΑΙ "ΝΤΑΛΙΚΕΡΙΔΕΣ,ΤΡΙΧΩΤΕΣ ΛΕΣΒΙΕΣ",να τα τραμπουκιζουν καθε μερα στο δρομο οπως ΚΑΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ,να δειτε τη γλυκα.Ανετα ομως θα τα τραμπουκιζετε,κακοποιειτε εσεις,οποτε ευχομαι τα ιδια τα παιδια σας ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ,και να ψοφησετε ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΙ.
Ποσο φασιστικο,βλακωδες και ανωριμο ειναι να απαγορευεις στον αλλον να ερωτευτει,να χαρει,να κανει οτι κανεις εσυ,απλα και μονο γιατι η βλαχοοικογενεια σου στη στρουγκα σε μεγαλωσε με τετοιες αντιληψεις.ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ,ΣΚΟΥΠΙΔΙ.

 Και γιατι να μην παντρευονται οι ομοφυλοφιλοι μεταξυ τους και να υιοθετησουν παιδι?Ενα παιδακι για να μεγαλωσει χρειαζεται αγαπη.Μην ακουσω κανεναν να λεει την κλασσικη πιπα "πως θα αντιμετωπισει η κοινωνια ενα παιδακι που προερχεται απο τετοιους γονεις".ΕΣΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙΣ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΚΑΤΟΒΛΑΧΕ,ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΣ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ωστε σε 5 χρονια να μην ακουγεται "το παιδι του πουστη".

"Η ομοφυλοφιλια ειναι αφυσικη"Κατ'αρχας ρε τουβλο,πως,πως τολμας να το υποστηριζεις αυτο οταν οι περισσοτερες ρατσες ζωων ζευγαρωνουν "αφυσικα"?Και πως τολμας στον 21ο αιωνα να λες οτι ο σκοπος της σεξουαλικης επαφης ειναι η γονιμοποιηση,οταν γαμας διαφορετικη γκομενα καθε βραδυ με προφυλαξη η χωρις,και το πιο ειρωνικο ,ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟ??Οταν κανεις παρτουζες?Οταν χωνεις δονητες στη γκομενα?

Σε μια χωρα που κοντευει να διαλυθει απο την κριση,οπου τα παιδακια σερνονται στα σχολεια απο την πεινα,οπου το συστημα καταρεει,τα νοσοκομεια δεν εχουν καν φαρμακα για τους καρκινοπαθεις,οι πολιτικοι μας ασκουν σωματικη και λεκτικη βια ο ενας στον αλλον,ειναι λυπηρο να ασχολουμαστε με το τι κανει ο καθενας στο κρεβατι του.

 Ακουω καθημερινα αυτοαποκαλουμενους ανδρες(απ αυτους που σκανε 20-20 να πλακωσουν εναν) να λενε οτι η εικονα ενος γκει ζευγαριου "τους χαλαει την αισθητικη και θα επηρεασει αρνητικα το παιδι τους",οταν οι ιδιοι ειναι λανθασμενα πρωτυπα ψευτοανδρισμου και βαρβατιλας,οταν οι ιδιοι θα φερουν το παιδι τους σε μια κοινωνια κατεστραμενη απο καθε αποψη.Εγω ρε τραμπουκε δεν θελω να βλεπει το παιδι μου τον καθε αρχιδομαγκα να φασωνει μια πατσαβουρα καγκουρισσα σαν το τσολι σου,ΜΟΥ ΓΑΜΑΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.ΕΓΩ ΕΧΩ,ΕΣΥ ΟΧΙ.


 Αλλα βεβαια,ετσι ειμαστε εμεις οι Ελληναρες,αντι να κοιταξουμε τη δικη μας ζωη και τις δυσκολιες της,βρισκουμε σαφως προτιμοτερο να κρινουμε τους αλλους,ακομα κ αν αυτο δεν προκειται ποτε να παει εμας μπροστα,αφου δεν κοιταμε τα χαλια μας.

Forever friends (L)(L)(L)

Κουνια που με κουναγε.Στην κυριολεξια.
(τωρα που το σκεφτομαι,ισως απο εκει μου εμεινε η φοβια για τις λεξεις σ αγαπαω και για παντα.Γαμημενα κωλοπαιδα.)
Μεγαλωνοντας συνειδητοποιησα οτι οι φιλοι ειναι ανθρωποι,και καθολου ιδανικοι οπως τους ειχα στο μυαλο μου.Βεβαια ,ανθρωποι ειμαστε ολοι μας και λαθη κανουμε.Αναρωτιεμαι ομως γιατι τα δικα μου λαθη περιοριζονται σε θαψιμο,και οχι πουστιες.(ναι,εχω κανει μια φορα πουστια σε φιλο,αλλα ηταν πειμπακ για οσα μου εχει κανει και καλα να παθει,πραγματικα το αξιζε-ακομα κ αν δεν το κανα επιτηδες και το θεωρω πουστια μονο και μονο γιατι δεν το μετανιωσα.Παντως οταν ο αλλος σε συγχωρει 4049004 φορες,δεν ειναι μαλακας.Απλα καλος ανθρωπος.Εσυ φταις ,που σαι μουνοπανο.)
Και για το θαψιμο,οτι εχω πει το εχω πει και μπροστα τους.Μονο δυο φιλες μου δεν εχω θαψει ποτε,και αυτο γιατι με αντιμετωπιζαν με μπεσα.(Ν.Ε.)
Συνεχιζω λοιπον.Απλα με τον καιρο καταλαβα πως μερικα πραγματα ειναι μεσα στην ανθρωπινη φυση.Πως μπορει οι φιλοι σου να ναι γαματοι,να ναι εκει για σενα στα δυσκολα,αλλα να εχουν ενα σωρο αλλα ελαττωματα.
Αναρωτιεμαι λοιπον πως ατομα με τα οποια εχουμε περασει τοσα μαζι μπορεσαν ετσι ευκολα να διαγραψουν τα αισθηματα τους για μενα(και δεν μιλαω για γκομενους τωρα,γκετ σιριους).Πως εβαλαν τα δικα τους κομπλεξ και ανασφαλειες πανω απο μας.Και δεν ειναι οτι εγινε μια φορα και τελος,γιατι εγω παντα συγχωρω.Ισως να μαι μαλακας,ισως να μαι κοροιδο,ισως απλα να πιστευω πως μερικα πραγματα δεν μπορεις να τα ελεγχεις διαρκως.ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΑΛΛΟΣ ΡΕ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙ 3,4,5,6 ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΟΥΣΤΙΕΣ,ΘΕΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΛΟΥΚΩΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΠΑΚΙ.

οχι βρε,δεν βγαζω καθολου αχτι.

Απλα εγω δεν αποπειραθηκα ποτε να πληγωσω κανεναν σας ρε καθυστερια για να νιωσω εγω καλα.Κ αν το εκανα αθελα μου,ειχα τα αρχιδια να ζητησω συγγνωμη και να μην το ξανακανω.Δεν καταλαβαινω λοιπον,πως γινεται να ζηλευετε τους φιλους σας.Πως γινεται οταν ανοιγεστε να τους λετε παπαριες του τυπου παντα εσενα προσεχαν πρωτο.Πως γινεται να πρσπαθειτε να τους παρετε οτι ποθουν γιατι ειστε μαλακισμενα με ψυχολογικα και ανασφαλιες και θελετε να νιωσετε πιο καλοι απ αυτους(αν ειστε τετοια κωλοζωα,στην προσπαθεια θα μεινετε).Πως γινεται να τους σαμποταρετε οταν για μια φορα,πανε να κανουν κατι αξιολογο στη ζωη τους.Πως γινεται να τους λετε τοσα πολλα ψεματα.Πως γινεται να τους κανετε περα ΕΝΩ ΣΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ,μονο και μονο γιατι θελετε νεες παρεες /νεο γκομενακι να πηδηξετε.Πως γινεται να τους αφηνετε να καταστρεφονται μπροστα σας,κ εσεις να μη λετε τιποτα.Πως γινεται ρε να τους κλεβετε την ευτυχια και μετα να τους τριβετε στα μουτρα την δικια σας υποτιθεμενη ευτυχια ,ΕΝΩ ΕΙΣΤΕ ΜΙΖΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ,απλα λετε ψεματα για να κανετε τον αλλο να νιωθει σκατα μπας και καλυψετε το κενο μεσα σας.Επειδη συγκριτικα με τον "κολλητο " σας,εσεις ειστε λιγοτερο μιζεροι,ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΓΑΜΗΣΑΤΕ ΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.Πως γινεται ρε,ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΑ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΑΓΑΠΑΤΕ?Σε ατομα που μονο καλο σας εκαναν,κ ηταν παντα εκει για σας.
Αλλα ετσι ειναι μερικοι ανθρωποι πρωην αγαπες μου.Συγχωρουν ,αλλα δεν ξεχνανε.
Καιρο τωρα αλλωστε,τους τελειωσε η υπομονη και η καλοσυνη.Το θεμα εκδικηση φυσικα δεν παιζει,γιατι οταν αγαπουσες καποιον,ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ.Αλλωστε η καλυτερη εκδικηση,ειναι οτι ετσι οπως συμπεριφερεστε θα μεινετε μονοι πολυ συντομα.Και το κενο δεν καλυπτεται οχι απλα με μεικ απ,αλλα ουτε απο δανεικους γκομενους,ουτε απο στυλακια και ρουχα,ουτε απο κολακιες,ουτε απο τιποτα.Το κενο το καλυπτει η αγαπη που προφανως παντα σας στερουσαν,και οταν τη βρηκατε τη φτυσατε.Ισως τελικα να μη σας αξιζε ποτε.Τουλαχιστον η δικη μου.

(ΚΑΙ ΟΧΙ,δεν ειμαι αγιος.Απλα ειμαι πιο υγιης απο σας.)

I will battle for the sun

Μερικες μαχες θα τις δινεις σ ολη σου τη ζωη.

Οπως τη μαχη με τον εαυτο σου,τις χιμαιρες σου,τις ερινυες σου.

Σε καθε μαχη υπαρχει νικητης και χαμενος,φροντισε μονο να μην εισαι ο χαμενος εσυ.

Να θυμασαι οτι δεν εξαρταται ουτε και κρινεται ο πολεμος απο μια ηττα η νικη.
Ομως....
Πρεπει να παλεψεις μεχρι τελους,να φερθεις υπουλα και να καταπατησεις τις αρχες σου?
Η μηπως να δοκιμασεις να πολεμησεις με αυτες σαν στηριγμα?
Αραγε τι αξιζει περισσοτερο,να "πεσεις" ακεραιος ηθικα η να νικησεις χρησιμοποιωντας καθε μεσο?
I Will battle for the sun,sun,sun
and I won't stop until I'm done
You are getting in the way
And I have nothing left to say
(;

Ετσι ειμαστε εμεις τα ανθρωπινα οντα μανταμ.Μοιαζω ησυχος,γλυκος,χαριτωμενος και ομως αυτο που θελω τωρα ειναι να βαλω κατω τους εγωισμους σας και να τους τσαλαπατησω,να τους κομματιασω,να χοροπηδησω πανω τους,να τους σκισω σαν να ναι κολλες χαρτι,να τους κανω στιβες και πανω πανω να τοποθετησω τον δικο μου αθικτο εγωισμο και την τσαλακωμενη μου περηφανεια.

Αν νιωθω κατι μικρο τωρα,εστω και μετα απ ολα αυτα ειναι εκεινο το μικρο σφιξιμο στο στομαχι που φευγει με την παροδο του χρονου.

Κ οπως παντα ,μετα απο κατι τελεσιδικο,το μονο που μου μενει ειναι ο εαυτος μου.Εκεινη η βεβαιοτητα οτι επαιξα οσο πιο δικαια και σωστα μπορουσα,οτι εκανα οτι καλυτερο περναγε απο τα μικρα μου χερια,οτι ακομα κ αν χασω θα κερδισω με τους δικους μου ορους.Αυτο το συναισθημα οτι με γνωρισα πολυ καλυτερα απο οσο θα μπορουσα ποτε να φανταστω,και το μεγεθος της δυναμης που εχω,το ποσα πολλα χτυπηματα αντεξα και θα αντεξω.

Μη με κανετε να σας μισησω πραγματικα.Δεν με θελετε για εχθρο

People should shut the hell up

Βλεπω οτι οι ανθρωποι δεν τα παμε καλα με τα λογια.Ισως φταιει το διαδικτυακο καψιμο μας.
Καλυτερα λοιπον να σταματησουμε τις αναλυσεις σε θεματα,γιατι οσο μιλαμε τα κανουμε χειροτερα.

Ονειρευομαι εναν κοσμο στον οποιο ειναι ολοι τυφλοι.Εχουν αυξημενη την ενοραση,την οσφρηση και την ακοη,αλλα κανουν ησυχια.

Εναν κοσμο που δεν υπαρχουν σπιτια,αλλα μονο κτιρια μεγαλα,χτισμενα απο πετρα.Δεν υπαρχουν πολεις,ουτε διαπροσωπικες σχεσεις,παρα μονο μεταξυ των 2 φυλων και αυτες καθαρα συνειδησιακες.


Δεν θα υπαρχουν κλιματολογικες αλλαγες..ουτε κρυο,ουτε καυσωνες...θα μπορουν ολοι να φορουν μονο ενα κομματι μανδυα.

Εναν κοσμο που ο ανθρωπος δεν θα χρειαζεται το σωμα του για να επιβιωσει,θα απορροφαει ενεργεια απο αστρικα περιβαλλοντα.

Δεν θα υπαρχει θανατος,μονο επανενσαρκωση αν χρειαζεται.

Δεν θα ξερει κανεις τι ειναι η βια , ο πολεμος , ο ερωτας , η ψυχαγωγια , η ιδιοκτησια.


Η ελευθερια ειναι πολυ μεγαλη λεξη για να λεγεται τοσο ευκολα.


Εχουμε μια τεραστια αποσταση που πρεπει να καλυψουμε για να φτασουμε να βλεπουμε οραματα της καταστασης στην οποια θελουμε να φτασουμε...

Ύστερα.

Το φως σα σβήσει ζωντανεύουν οι σκιές, 
ουρλιάζουν οι εικόνες, 
τα βλέφαρα γίνονται βαριά και πέφτουν. 

Το φως σα σβήσει ακούγεται χαρτί που σχίζεται μέσα εκεί, στη ψυχή σου, 
η ταινία κολλάει και η ίδια σκηνή παίζει ξανά και ξανά μέσα εκεί, στο μυαλό σου. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν τελειώσει το τραγούδι 
και σα φύγει ο κόσμος ο πολύς, ο αταίριαστος, ο αδιάφορος 
και σαν το σώμα αδειάσει απ' το αλκοόλ και από τα ουσιώδη κατασκευάσματα 
όλα θα μοιάζουν αλλιώτικα, όλα θα 'ναι αλλιώτικα, 
σαν ύστερα από καιρό γραμμένα. 

Το φως σα σβήσει 
και σαν πάρεις το δρόμο για το σπίτι 
και σα ψιθυρίσεις ξανά στα κρυφά, στα μουλοχτά, κανένας να μη μάθει 
και σαν η πόρτα κλείσει εκκωφαντικά πίσω απ' το αδειανό σώμα... 

Το αίμα θα ξεραθεί. 
Και η πληγή δε θα επουλωθεί, μα θα πάψει να στάζει -και τι να στάξει πια; 
Και το άρωμα δε θα μυρίζει πια άνοιξη. 
Και το φυλαγμένο τετράδιο θα διαβαστεί. 
Κι εκείνο το τραγούδι, που κάποτε είχες πει πως θα 'ταν όμορφα να παίξει τώρα, θα παίξει τώρα. 
Και τριγύρω θα κλαινε. 
Και τριγύρω θα νομίζουν πως πονούν και πως θρηνούν για τα χαμένα νιάτα -για τα χαμένα σου τα νιάτα-. 
Και. Και. Και. 
Μα θα 'ναι αργά. 
Γιατί η κόλαση ήταν από καιρό τριγύρω. 
Γιατί το φως θα 'χει σβήσει.

Τα εφηβικά.

Έτσι είναι οι νύχτες, οι νύχτες που ο κόσμος γυρνάει, στροβιλίζεται. Οι νύχτες
που οι αγάπες αιμορραγούν, οι φίλιες δολοφονούν(ται).
Οι νύχτες που κάναμε έρωτα και το φεγγάρι γινόταν ήλιος. Οι νύχτες
που τα φεγγάρια γίνονται ήλιος και τ' αστέρια βροχή κι ο ουρανός σκέπασμα.
Οι νύχτες που λικνιζόμαστε και η μουσική βούιζε και το φως μας ζάλιζε. Οι νύχτες
που ξημέρωνε νωρίς και παραπατώντας και τρεκλίζοντας χάναμε το δρόμο για το "σπίτι".
Οι νύχτες που, δεν ήταν μόνο νύχτες, μα και μέρες και μήνες και χρόνια και ζωές. Οι νύχτες
που πρέπει να κρατάνε καιρό κι ας είναι λίγες.
Οι νύχτες που είναι θέατρο. Οι νύχτες
που οι μάσκες πέφτουνε και ο "ρόλος" είναι ό,τι πιο αληθινό ζήσαμε εδώ και πολύ καιρό. Όταν σανίδια και σώμα γίνονταν ένα, μπρος σ' άδεια καθίσματα και κατάμεστη, απ' τις ψυχές, πλατεία.
Οι νύχτες που υπάρχουν για ένα όνειρο. Οι νύχτες
που ψυχορραγούμε για το όνειρο κι ας καραδοκεί να μας ξεφύγει.
Οι νύχτες που η άτεχνη ποίηση επαναστατεί. Οι νύχτες
που γράφουμε τους καημούς γιατί δεν υπάρχει κανείς τριγύρω.
Οι νύχτες με τα κεριά, τους φακούς, τα γυαλιά τα σα θρυμματισμένος πάγος. Οι νύχτες
που το νερό κυλά παγωμένο στη ραχοκοκαλιά και ο εκκωφαντικός θόρυβος από μπαλόνια που σκάνε κάνει τα ήδη διαλυμένα νεύρα να τρομάζουν.
Οι νύχτες που είναι άυπνες και ξενυχτισμένες κι έχουν μαύρους κύκλους γύρω απ' τη φωτιά. Οι νύχτες
που ουρλιαχτά παίζουν κρυφτό στο σπίτι και αίματα βλέπουμε στα μαξιλάρια.
Οι νύχτες που το ραδιόφωνο γίνεται σύντροφος και συναγωνιζόμαστε τις μελαγχολίες μας. Οι νύχτες
που όλο λέμε, θα περάσουν και θα φύγουν, κι όλο σκοτεινιάζουν.
Αλλά πάντα ξημερώνει. Θυμάσαι; Πάντα.

Μαριονέτα παλιάτσος.

Μη με ρωτάς, δε θα σου πω.
Μη με κοιτάς, μονάχα ψέματα θ' αφήσω να βγουν από τα χείλη μου.
Μη με πλησιάζεις, δε θα ανταποδώσω το άγγιγμα.
Ακούς;
Κουράστηκα. Με ακούς;
Οι πληγές μου δεν έπαψαν να αιμορραγούν, θα πρέπει να ευχαριστήσω τα ρούχα που τις κρύβουν.
Οι σφραγίδες απ' το κέρι πάνω στις φλέβες μου καίνε. Καυτό κέρι που στάζει, σταγόνα σταγόνα.
Ο δρόμος και οι σκιές του με πνίγουν. Γύρω από το λαιμό μου τυλίγονται και με πνίγουν.
Η μουσική με ζαλίζει. Όχι γλυκιά, αισθαντική ζαλάδα πια, βίαιη κι ορμητική.
Τα κόκκαλά μου τρίζουν, με ήχο εκκωφαντικό και απόκοσμο.
Το ίδιο όνειρο με ξυπνά χωρίς αναπνοή. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, ξανά και ξανά.
Ο ιδρώτας ξεκίνα από τους κροτάφους κι ως τη ραχοκοκαλιά συνοδεύει τους σφυγμούς.
Βραχνάς που με πνίγει το σύμπαν ολόκληρο. Αλυσίδα χοντρή γύρω από το λαιμό μου. Βαρίδι.
Λόγια. Λέξεις που αλλάζουν τα πάντα. Ο,τι πίστευα, ο,τι ήλπιζα, ο,τι ονειρευόμουν.
Μετέωρα βήματα. Υπόκωφα γέλια. Πηδήματα στο κενό, στο τίποτα.
Κουράστηκα. Με ακούς;
Κουράστηκα και δεν έχει ακόμα ξημερώσει, δεν είναι καν μεσάνυχτα.

Γιατί, ξέρεις, το κουστούμι του γελωτοποιού είναι πολύ βαρύ
και κάποτε νιώθεις την ανάγκη να το βγάλεις, να το πετάξεις από πάνω σου.
Αλλά τότε είσαι κάτι πολύ χειρότερο από γυμνός και εκτεθειμένος, είσαι αόρατος. Εκείνο το κουστούμι κι εκείνες οι φθηνιάρικες μπογιές στο πρόσωπο
ήταν όλη σου η ύπαρξη.

Κ ετσι,σημερα,σε μια απελπισμενη προσπαθια να μη σκεφτομαι το αβεβαιο μελλον,το ριξα στο παρελθον.Γαμωτο.
 Μπηκε το 2012 κ εγω σκεφτομαι το 2010.Σκατασταμουτραμου.
 Τωρα που ανεφερα ομως το παρον,θα αναφερθω και σε εσενα,παρολο ηθελα να το αποφυγω.
 Δεν εχεις ιδεα ποσο θελω να σου στειλω στο κινητο"κ εγω,κ εγω,κ εγω σε θελω γαμιολα".Αλλα κρατιεμαι.
 Καποτε πιστευα πως οποιον ηθελα τον ειχα,ομως τωρα φοβαμαι.Φοβαμαι τα παντα.Τους ανθρωπους,τις σχεσεις,ακομα και τις ξεπετες.Προσπαθω να σκεφτομαι την εκδοχη του Γκας για τις σχεσεις,οτι ειναι καταπιεση και απαισιες,αλλα μετα απο καθε"σεξ της μιας νυχτας"νιωθω αηδιασμενος και πλενομαι αμεσως οταν γυρναω σπιτι,λες και προσπαθω να διωξω κατι βρωμικο απο πανω μου,οταν νιωθω ολοκληρος βρωμικος.
 Υστερα,ειναι επισης ολα τα ρουχα ,παιχνιδια,μπαλονια,σχεδον τα παντα που αγοραζω απλα για να ξεχνιεμαι,επειδη με κανουν χαρουμενο για λιγο.

Πονος.Οσο μελο κ αν ακουγεται,απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τον κυνηγουσα με λυσσα.Απο μικρο παιδακι κιολας,εβρισκα ηδονη οχι μονο στο να τον νιωθω με καθε ευκαιρια-ακουμπωντας πχ το χερι μου στο αναμενο σιδερο,ριχνοντας αλατι και λεμονι σε πληγες που ανοιγαν με καθε τουμπα που ετρωγα απο το ποδηλατο-αλλα και στο να τον προκαλω.
 Μεγαλωνοντας(οσο μπορει να μεγαλωσει καποιος στα 16 του χρονια δηλαδη),συνεχισα να τον κυνηγαω.Μεχρι και σημερα.Σε ολα.
 Ειναι αυτα τα λιγα δευτερολεπτα μεταξυ του μαρτυρικου πονου και της λυτρωσης για τα οποια κυριολεκτικα,ζω.Ειναι η ανακουφιση,η αισθηση που νιωθω μετα την απαλλαγη ενος τετοιου φορτιου.
 Δυστυχως,ολα αυτα αφηνουν σημαδια.Και δεν μιλαω μονο για τις κλασσικες ουλες,νυχιες,δαγκωματιες,μελανιες,καψιματα απο τσιγαρα η τις κοκκινιλες απο σχοινια.Μιλαω για το μυαλο.Γιατι οι ανθρωποι που γευονται τον σωματικο η και ψυχικο οργασμο μεσα απο τον πονο περνανε απευθειας στην αλλη πλευρα.
 Φυσικα καποια στιγμη ακομα και η πιο ανθεκτικη ιδεα καταριπτεται.Ειναι φορες που ο πονος μπορει να ξεφυγει,να χασεις τον ελεγχο και να γινει αβασταχτος.Οι πληγες μενουν,ισως τα βραδυα δεν μπορεις να κοιμηθεις στην αναμνηση ολων των δεινων που εσυ ,εσυ ο ιδιος,εσυ και μονο εσυ προκαλεσες στον εαυτο σου.
 Το προβλημα ειναι οτι οταν τα ξεπερνας ολα αυτα,εισαι αρκετα μαλακας ωστε να τα ξανακυνηγησεις.(Ε δεν μπορουσα να κρατηθω και να μην βρισω).Και μετα να τα ξαναπερασεις.Να κρυφτεις πισω απο απο το παιχνιδι των ρολων,για να κρυψεις τι πραγματικα νιωθεις για τον εαυτο σου.
 Χαμηλη αυτοεκτιμηση.Πιθανοτατα.Η αισθηση οτι αυτο που συμβαινει σου αξιζει.
 Παθος,γιατι το παθος παντα ειναι δυνατο.Δεν μπορεις να κρυβεσαι πισω απο την ηρεμια και τα χαδια εις αει.
 Αν ειναι ετσι ομως,ειμαστε χαμενοι απο χερι.

Καλοκαιρινό βράδυ.

Σκοτάδι. Μουσική. Μοναξιά.
Εκείνο το συναίσθημα του πόνου. Εκείνο το αίσθημα πως το τέλος είναι πολύ πιο κοντά απ' όσο νόμιζες, απ' όσο φοβόσουν.
Η πνοή κόβεται.
Η καρδιά σχίζεται. Μπορείς να την ακούσεις. Μοιάζει με τον ήχο που κάνει το χαρτί που κομματιάζεις, πριν το πετάξεις στο καλάθι με τα σκουπίδια, τα σκουπίδια σου.
Φωτογραφίες και βίντεο. Νότες και στίχοι. Βινύλιο που ποτέ δεν τελειώνει. -Ποτέ; Τουλάχιστον όχι απόψε.
Απόψε; Και χθες; Μάλιστα, και προχθές. Πάει καιρός τώρα...
Καιρός που η μαγεία μάς τελείωσε. Ναι, σώθηκε και η διάθεση για κόλπα.

Σκοτάδι. Πυκνό, μαύρο, αδιαπέραστο σκοτάδι.
Σκιές σε κάθε του γωνία.
Φόβοι κι απωθημένα.

Δάκρυα. Καυτά, λυτρωτικά, δικά σου δάκρυα.
Τρέλα κι απελπισία,
μα μαζί με μια κάποια ανακούφιση.

Μοναξιά. Αιώνια, ατελείωτη, απάνθρωπη μοναξιά.
Όλοι τριγύρω κοιμούνται, όλοι προτιμούν να κοιμηθούν.
Κάτι περίεργο; Αν την έζησες μια φορά, τη ζεις συνέχεια.
Κι αν την συνηθίσεις; Σε κάνει να ξεχνάς τι κρύβει η μορφή που βλέπεις στο μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου. Σε κάνει να ξεχνάς να προφέρεις τις λέξεις. Σε κάνει να χάνεις τις εκφράσεις.
Κι ύστερα, κι αν θες ακόμη, δεν μπορείς. Κι αφού δεν μπορείς, δεν θέλεις.
Έτσι είναι, έτσι πάει.

Κι, όμως, το μόνο που χρειάζεται είναι να βγεις, απ' το παράθυρο, για μια βόλτα. Μια βόλτα κάτω από τον ουρανό, που ξέχασες. Μια βόλτα για ζωντανό οξυγόνο. Μια βόλτα στα φώτα που έχασες. Μια βόλτα στη ζωή που σου έλειψε.

Αντ' αυτού, κάτω από τις κουβέρτες κρύψου. Να ουρλιάξεις στα ήσυχα.
Στα κρυφά να τραγουδήσεις τραγούδια για τους φίλους τους παλιούς που αγάπησες,
για τους έρωτες, του μεγάλους, που δεν πάλεψες,
για σένα που δεν αντιστάθηκες, που γλίστρησες, που παρασύρθηκες.
Για σένα που αλλοιώθηκες, που χάλασες.
Αυτό κάνε.

Σκοτάδι. μουσική. Μοναξιά.
Καληνύχτα.

mesa apo tis staxtes louloudia den anthizoun

Kaliteroi mou daskaloi den einai autoi pou me stirixan kai
me agapisan.Einai autoi pou me misisan kai kako prospathisan
na mou kanoun.Einai autoi pou me ponesan , pou me ligisan , pou
stoxo to evalan na me katastrepsoun , pou me koitousan gemato aidia,
,autoi pou mou eipan psemata , autoi pou me rezilepsan.

Se esas xrostaw oti ematha gia ton skatenio kosmo....kai twra pou xerw
borw na proxorisw ... ala mesa apo tis staxtes louloudia den anthizoun

Ολα πανε καλα.Πολυ καλα.Δεν εχω κανενα παραπονο.

 Φοβαμαι πως κατι λειπει ομως.

 Το ξερω πως τιποτα δεν ειναι τελειο.Καποτε μαλιστα απολαμβανα τις ατελειες.Εκαναν τη ζωη πιο ενδιαφερουσα.Ειχαμε παντα περιθωρια βελτιωσης.Κατι να διηγουμαστε.

 Αλλα γαμωτο,αυτη τη φορα θελω τοσο μα τοσο πολυ να πανε ολα καλα.Λαχταρω,αυτο ειναι το ρημα που αξιζει.Λαχταρω το τελειο.Δεν αντεχω αλλο την αβεβαιοτητα,την αναμονη,τα λαθη.

 Εφαγα τοσο τα μουτρα μου για να φτασω ως εδω.

 Κ ειναι που νιωθω πανω μου και τη δυστυχια του κοσμου.Ο κοσμος ειναι πιο δυστυχισμενος απο ποτε.

 Το βαρος εφυγε.Ειμαι πια,πιο καθαρος απο ποτε.16 χρονια τωρα δεν εχω ξανανιωσει τοσο καθαρος. 

I buy every cry,cuz I dont trust.

Καμια φορα,αναρωτιεμαι ποσο χρονο συνολικα αναλωνουμε καταλογιζοντας τις ευθυνες στους αλλους για ολα τα δεινα που εχουν τυχει στη ζωη μας.
 Οι ανθρωποι ειναι το πιο ανεγκεφαλο ειδος,ο πιο αθλιος κρικος σ αυτη τη γαμημενη αλυσιδα.Ωρες ωρες ευχομαι με ολη μου την καρδια(η την σκατοψυχια,πες το οπως θες) να ζουσα σε μια πολη ,προσφατα εγκαταλελειμμενη για οποιοδηποτε ηλιθιο λογο(τυφωνες,σεισμοι,πυρινικη εκρηξη).ΜΟΝΟΣ.μονοςμονοςμονος.
  Και να δω το που θα χρησιμευσει το να λες μαλακιες για τους αλλους και τις ζωες τους,απ τη στιγμη που η δικη σου ,ΟΣΑ και να πεις θα παραμεινει το ιδιο σκατενια, απογοητευτικη και αρκετα αναξια προσοχης ωστε να ασχολεισαι με των αλλων.
 Το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου ειναι να βγαζεις κακια και κομπλεξ,ειδικα χωρις λογο.Το δυσκολο ειναι να βελτιωνεις τη ζωη σου και τον εαυτο σου.Οπως επισης ,κανεις δεν ενδιαφερεται για τα προβληματα σου.Κρατα τα για τον εαυτο σου,δεν ξερω τι θα τα κανεις,καντα οτι θες,και ΛΥΣΕ τα.Οπως ολοι μας.
 Υψηλες προσδοκιες να χεις μονο απο τον εαυτο σου,γιατι οι αλλοι ουτως η αλλως θα σε απογοητευσουν.Αν θες να κανεις καλα μια δουλεια,καντη μονος σου.Επισης.οποιος θεωρει οτι η υπομονη ειναι αρετη,ας τη βαλει στο κωλο του και ας περιμενει να συμβουν τα πραγματα που θελει μεχρι να πεθανει με το πουλι στο χερι.
 Ακομα χειροτεροι,ειναι αυτοι που συνεχως κλαψομουνιαζουν.Δεν λεω,η κλαψα ειναι μεγαλη εκτονωση,αλλα καποια στιγμη πρεπει να παρεις τις καταστασεις στα χερια σου και να παψεις να πλουτιζεις τη Κλινεξ.
 Σε γενικες γραμμες μαθε να ζεις,αφου ουτως η αλλως δεν μου κανεις τη χαρη να αυτοκτονησεις.

Beauty as a Lasting Truth

 (Η αλλως,η ομορφια βρισκεται στην παρακμη)
Οι ανθρωποι ειστε ηλιθιοι.Μουνοδουλοι/πουτσοδουλες,που το μονο που σας νοιαζει πανω στον αλλον ειναι τα μεγαλα,ζουμερα βυζια,η αντιστοιχα,καυλι του.
 Και το χειροτερο ειναι οτι αναπνεετε τζαμπα οξυγονο.Ακουτε σκατα μουσικη,βλεπετε σκατενιες ταινιες και διαβαζετε σκατενια βιβλια,η στη χειροτερη περιπτωση ηλιθιες φυλλαδες με γκομενες που φορανε  η δεν φορανε ρουχα,με κορμι,προσωπο και ενδυματα που οσο και να θελετε δεν θα αποκτησετε ποτε.Οι συζητησεις με τη πλειοψηφια των ανθρωπων ειναι βαρετες.
 Εχετε ελλειψη προσωπικης αισθητικης.Δεν θα μπορουσα ουτε αν το εγραφα με μια πενα βουτηγμενη στη χολη μου να εκφρασω ποσο ασχημο ειναι αυτο.Και να πω οτι δεν μπορειτε να το καλλιεργησετε,παει στο διαολο.Αλλα οι μισοι απο σας μπορειτε.Ομως οχι.Το ιδανικο σας ταιρι ειναι μια κακομαθημενη 15χρονη με χαριτωμενη μαπα που σκυλογαμιεται απο τα 13/ο γαματος γκομενος με το σιξπακ ο οποιος θα σας κερατωνει απο το πρωι ως το βραδυ.
 Κριμα που δεν υπαρχει ομορφια.Κριμα που δεν εχετε ουτε λιγο χαος μεσα σας.Κριμα που οι εντονες στιγμες στη ζωη σας ειναι μονο οταν πινετε κανεναν αλβανο.Και ακομα πιο κριμα που αντι να κοιταξετε να βελτιωσετε την αισθητικη σας,σχολιαζετε των αλλων.Λες και θα τη καταλαβετε ποτε.Για να αναλυσεις κατι,πρεπει να το κατανοησεις πρωτα.
 Ο καθενας εχει τα δικα του προτυπα ομορφιας,τα οποια εσυ ως ανιδεος δεν μπορεις να τα κατακρινεις.Και μην γυρισει κανεις τωρα να μου πει εσυ γιατι κρινεις.Εγω εχω δικη μου αισθητικη,την οποια ομως ΞΕΡΩ γιατι την εχω.Δεν διαλεγω κατι/καποιον απλα και μονο θα γουσταρα να ξεσκιστω μαζι του.
 Η ομορφια για μενα κρυβεται.Κρυβεται αναμεσα στις στιγμες του πονου και της ανακουφισης.Κρυβεται στο σημειο ζενιθ ενος βιβλιου.Κρυβεται στην ανδρεναλινη του να κανεις κατι παρανομο.Κρυβεται σ οτι σε απομακρυνει απο τον αληθινο κοσμο.Κρυβεται στα πρωινα που μολις εχει βγει ο ηλιος και εσυ γυρνας απο ξενυχτι εξουθενωμενος αλλα ηρεμος.
 Ομορφια δεν ειναι να σου λεει ο αλλος σ αγαπω καρδουλα μου.Ειναι να σε πηδαει και να θελει να βαλει φωτια εκεινη την ωρα ωστε να καειτε μαζι.
 Ομορφες δεν ειναι οι γκομενες με την ενισχυση ως το ταβανι και το κοιταωεσενααλλακοιταωαπενταντι-θολο-φοραω-φακους βλεμμα.Ομορφα ειναι τα τραβελια.
 Ομορφια δεν ειναι η ηλιθια εκνευριστηκη φυση του βουνου,ειναι τα φωτα σε ενα κλαμπ που αναβοσβηνουν και ολα μοιαζουν να γινονται σε αργη κινηση.
 Ομορφο δεν ειναι το σεξ,ομορφο ειναι το μεικ απ σεξ.
 Ομορφα δεν ειναι τα κλαψομουνικα ποιηματα,αλλα τα βρωμικα ποιηματα.
 Ομορφοι δεν ειναι ουτε ο τζονι ντεπ,ουτε ο μπραντ πιτ,ουτε ο γυαλιστερος φλωρος απο το τουαιλαιτ